ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Voorbeeld van een zenpad
Saskia van Hennik / Zen.nl Rotterdam / 28 april 2025
Een zenpad gaat niet altijd over rozen, maar juist dan is er vaak veel te leren. Lees hier het verhaal van Saskia, zzp-er met persoonlijke uitdagingen.
Het is september 2020, midden in de coronacrisis. Mijn partner is herstellende van een hartstilstand en ligt veel in bed. Naar buiten gaat hij soms, maar alleen in een rolstoel. Mijn vader, 80 jaar, moet stoppen met lithium vanwege nierfalen. Hij wordt depressief en zit vooral alleen thuis. Vanwege de coronamaatregelen is bezoek beperkt. In oktober overlijdt hij in een verpleeghuis.
Ondertussen zijn mijn kinderen veel thuis. De jongste vlucht in zijn computer, de oudste is gelukkig vaak bij zijn vriendin. Zelf probeer ik als zzp’er ook nog wat te verdienen. En dan, tijdens de kerst van datzelfde jaar, breekt mijn moeder haar bekken. Ze wordt opgenomen en revalideert in een zorghotel.
In deze hectiek merk ik: ik kan niet aan alle vragen voldoen. Ik moet keuzes maken en leer stap voor stap “nee” te zeggen. Maar het voelt alsof ik voortdurend aan het laveren ben. Vaak ben ik boos: “Al die boodschappen… Wanneer houdt dit op?” Ik leef van dag tot dag.
Tot ik een aflevering zie van De Boeddhistische Blik. “Wie ben ik?”, met Jan Bor en Edel Maex. Het inzicht dat je identiteit mede gevormd wordt door de mensen om je heen raakt me diep. Er komt iets in beweging. Ik herinner me mijn eerste kennismaking met het boeddhisme in 1995 – toen resoneerde het ook al, maar het leven was toen nog feest, werk, liefde en jonge kinderen. Nu is alles anders. Ik zoek houvast, ben moe en onrustig.
Ik beland via YouTube bij een toespraak van Rients over non-dualiteit. Zijn nuchtere kijk raakt me: het loslaten van zelfmedelijden, het ideaalbeeld, en gewoon zijn met wat er is. Ik geef me op voor een introductiecursus zenmeditatie in Rotterdam. De rust van zenleraar Hanneke Dijkman geeft me vertrouwen. En ik ontdek: ik ben niet de enige. De verhalen van mede-cursisten zijn herkenbaar en troostrijk.
De meditatie helpt me. Ondanks dat ik van nature niet erg gedisciplineerd ben, blijf ik oefenen. Het werkt. Ik ga verder in een doorgaande groep en meld me aan voor een sesshin bij Ranzen, in juni 2021.
Die eerste sesshin is zwaar. Ik heb pijn, het zitten is haast ondragelijk. Maar de tranen komen. Voor mijn vader die is overleden, en voor de vader die hij, waarschijnlijk door zijn ziekte, nooit heeft kunnen zijn. De woorden van Hanneke – “Kun je het nú nog één ademhaling volhouden?” – houden me op de been. Aan het einde van de week voel ik me euforisch. Zo “high” ben ik nog nooit geweest.
Langzaam maar zeker zie ik patronen. Het eeuwige pleasen, het zorgen voor iedereen, het altijd maar doorgaan. Er ontstaat een verlangen om wat ik leer, te delen. In september 2021 start ik de zenlerarenopleiding. Lesgeven doet me goed. De Zendoweek die ik onlangs mocht leiden, gaf me energie. Het open contact met cursisten ervaar ik als een groot geschenk.
In oktober 2024 krijgt een naaste van me een dwarslaesie. Wat dit voor hem betekent is onzeker, maar voor mij is het meteen helder: hoe zorg ik zonder mezelf opnieuw voorbij te lopen? Tijdens een korte sesshin in november voel ik het ineens: ik wil wél zorgen, maar niet meer met boosheid. Zorgen omdat ik wil, niet omdat ik moet. Boosheid kost energie. Het maakt ziek. In 2023 kreeg ik een frozen shoulder; mijn lichaam protesteerde.
Ik leer steeds beter luisteren naar mijn lijf. Onze buik – de Hara – blijkt het ware centrum van kracht en energie. Pijn in de buik vraagt om aandacht, niet om verzet. Een zenmeester zei: “De buikpijn is een schreeuwend kind. Troost het.” Dat raakte me.
In het boek Verwacht geen applaus van Arthur Nieuwendijk lees ik: "de zin van het leven is omgaan met de uitdagingen die het leven je aanreikt." En: "als je echt vrij wilt zijn, neem dan verantwoordelijkheid voor je leven. Maar wel met mildheid – de middenweg is belangrijk. Niet alles hoeft zwaar. Meer plezier maken is óók oefenen."
Nu, maart 2025, merk ik dat ik vaker voor mezelf kies. En als ik geef, doe ik dat met liefdevolle aandacht. Niet uit plicht, maar vanuit vrije wil. De balans tussen zorgen voor een ander en zorgen voor mezelf blijft mijn oefening. Meer zelfvertrouwen, meer zelfreflectie, minder twijfelen. De kunst is om in balans te blijven – steeds weer opnieuw.
ZenActueel Blog
Aanbevolen links:
Zen Incompany
Zen.nl winkel
ZenActueel nieuwe artikelen
Tinnitus en het geluid van water
Hersendiversiteit, autisme, zen en wetenschap
Mijn eerste zentraining die niet doorging
Pillen, paddo’s en zen
Spelen als zenhouding
Van keuken tot verlichting