whatsapp
 

Zen.nl logo Zen.nl Nederland home


 

ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven




Zen.nl, Zen, meditatie, leren mediteren, zenmeester, Rients Ran Zen, tuin, voldoening, stil, vraag, gehechtheid, ego, liefde, aandacht, resultaat, rust, respect, wil


Zen tussen de sieruien



Rients Ranzen / Zen.nl Nederland / Zen.nl Nijmegen / 22 april 2025

Gisteren heb ik de hele dag in de aarde zitten wroeten. Tuinieren geeft mij rust en voldoening en soms ook weer een beetje inzicht, zoals deze keer door de zonnehoed-knollen.

De sieruien, ooit zorgvuldig geplant, dreigden te verdwijnen onder een tapijt van verwilderd gras, paardenbloemen en andere spontaan groeiende soorten. Ik doe alles in de tuin zoveel mogelijk zonder machines, geen haast. Wortels losmaken, ‘onkruid' verwijderen aarde omscheppen. Biologische compost mengen met een klein deel verantwoord gewonnen turf, alles om de bodem weer adem te geven. De sieruien één voor één herplant in het vers gecomposteerde bedje. Alsof ik ze terugbracht naar een plek waar ze weer konden ademen, groeien en bloeien.

Even later nog een tweede stuk grond. Ook daar het grassen eruit gehaald, diep gespit, compost erdoorheen. Klaargemaakt voor zonnehoed-knollen. Ik had zonnehoed-zaadjes kunnen gebruiken, maar ik wilde dit jaar bloemen, en dan moet je nu knollen planten.

De hele dag heb ik gewerkt en voel me lichamelijk moe, stil van binnen. Een beetje zen in actie. Maar ergens bleef de vraag knagen: ben ik, ook na vijftig jaar zenbeoefening, nog steeds te veel met het resultaat bezig? Is het verlangen naar bloemen dit jaar een gehechtheid aan resultaat? Misschien is het wel vooral mijn ego dat zich wil spiegelen aan een bloeiende tuin. Is het idee dat ik dit jaar de bijen al wil laten genieten van de zonnehoed-bloemen in mijn tuin, een rationalisering van mijn ego en ongeduld? Of toch gewoon liefde? Een vorm van zorg. Aandacht voor wat leeft, en wat zou kunnen bloeien.

In de zenlessen zeg ik vaak: “het gaat niet om het resultaat, het gaat om de weg, de aandacht.” Maar in de tuin merkte ik hoe dat verlangen naar een toekomstig beeld wel degelijk in mij leeft. En toch, terwijl ik daar zat – modder tot aan mijn knieën, handen vol aarde – was er ook wel iets anders: rust, voldoening en stilte. Geen groot inzicht, geen plotseling ontwaken. Alleen het gewone werk en een vraag.

Zen heeft me geleerd dat de grote momenten zelden komen met tromgeroffel. Ze komen meestal in het onopvallende: een ademhaling, een voetstap, een sierui die opnieuw wordt geplant. En soms komt er niets. Geen betekenis, geen les. Alleen het besef: ik was daar. Ik heb met aandacht gewroet, gecomposteerd, geplant.

Is dat zen? Of is het gewoon tuinieren? Of is er geen verschil?

Misschien is het genoeg dat ik de aarde echt en met respect heb gevoeld. Dat ik, tijdens het gewroet even vergeten was wat ik verder allemaal nog wil.