ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Van/met pijn en verdriet naar verlichting
Pijn, stevig ingewikkeld
Ik ben 14 jaar wanneer mijn moeder zelfmoord pleegt. Verdoofd, kapot, gebroken en diep verwond, blijf ik achter. De pijn die ik voel als ik ontwaak uit de verdoving, kan en wil ik niet voelen. Ik wil er niet naar kijken en ook niet dat er naar gekeken wordt. Ik wikkel de wond van mijn ziel stevig in, met vele dikke lagen verband. Mijn overlevingsdrang is groot, verscheidene strategieën gebruik ik om te overleven. Een daarvan is het inwikkelen, bedekken, het onbereikbaar maken van de verwondingen. Ik doe dit min of meer bewust, met mijn verstand, wetend dat het ooit naar de oppervlakte komt. Ik meet mezelf een ego aan: Ik ben sterk; niet te raken, huilen is voor watjes. Ik ga gewoon naar school, doe eindexamen, ga studeren, ga graag stappen, krijg serieuze verkering en een baan. Af en toe sta ik mezelf toe te huilen, ‘s avonds in bed, altijd alleen, stevig ingepakt onder de dekens. Laat mij maar, liever bezig met van alles en niets dan stilstaan bij mijn gevoel. In de luwte, de aandacht weg van mij, daar kan ik niet geraakt worden. Daar voel ik me veilig. Niet, en ergens wel beseffende dat ik steeds meer uit verbinding ging, met mezelf en zo ook met anderen. De komst van mijn dochters brengt verandering. Het laat een diepe liefde in mij stromen. Ik word geraakt door hun volmaaktheid, prachtige kwetsbaarheid en onschuld. Ik verzacht. Het maakt veel los. Ik besluit, ik wil een zo goed mogelijke moeder zijn, ik wil er echt kunnen ‘zijn’ voor mijn kinderen, en bovenal hun laten zijn wie ze zijn. Niet te veel van mijn shit doorgeven. Zen komt op mijn pad, precies op tijd.Ontwikkeling
De eerste jaren op mijn zenpad leveren, naast een gevoel van innerlijk weten - dit is wat me te doen staat - ook meer onrust op. Tijdens de eerste coachingssessie, wandelend in het park vraagt Arjen, mijn zenleraar: Wat voel je? Ik wil het op een rennen zetten, mijn benen zijn klaar voor een sprint, precies op dat moment zegt Arjen, sta even stil. Neeeeee, alles in mij verzet zich. Wat voel ik?? Ik weet het niet, met mijn verstand, wat op dat moment mijn anker is, kom ik er niet uit. Het is ontzettend confronterend. Ik huil, wat ik heel vervelend vind. Ik veroordeel de vermeende zwakheid en tegelijkertijd mijn gebrek te voelen wat er te voelen valt. Vele, vele meditaties later, kan ik meer en meer stilstaan/zitten. Ik leer mezelf aankijken en kan de warboel van emoties stap voor stap gaan onderzoeken. Interessante bijkomstigheid, vanaf dat moment kan ik ook beter naar mezelf kijken op foto’s en in de spiegel. De weerzin lost langzaam op. Ik erken het immense verdriet, de schaamte, schuld, boosheid, angst en onmacht die in mij schuilen. Die erkenning maakt de weg vrij om me te gaan ontwikkelen. Ontwikkelen als metafoor; me ontdoen van wikkels; conditioneringen, beperkende overtuigingen, verlangens, verwachtingen, mijn diverse maskers laten vallen. In Zen.nl termen gesproken: Ik kan van bubbels puntjes gaan maken; inzicht en waarde destilleren uit de onverwerkte ervaringen.Overgave
Op mijn 45e, precies de leeftijd dat mijn moeder zelfmoord pleegde, ga ik voor het eerst op sesshin. Mijn twee dochters laat ik achter, met hun vader. Ze willen niet dat ik ga en verstoppen mijn koffer, tot drie keer toe. Pfff moeilijk, een ogenblik voelt het alsof ik mijn moeder ben en ze verlaat. In de eerste meditatieronde beginnen direct de tranen te prikken achter mijn ogen, vervolgens te stromen, het komt zelfs uit mijn neus. Mijn ego komt in opstand. Wat zullen de anderen wel niet van me denken, wat een labiel persoon zit daar... En waarom wil ik dit? Wat doe ik mijn dochters aan? Tijdens persoonlijk onderhoud zegt Yvonne, de zenmeester simpelweg: ‘Daar kun je deze week mooi mee zitten.’ Basta. Enigszins verbouwereerd loop ik weer terug de zaal in. De volgende dag voel ik me iets rustiger, ietsje beter en meld dit trots aan Yvonne. ‘Jaah dat willen we allemaal he, beter….’ antwoordt ze. Op dat moment valt er een last van mijn schouders en laat ik mijn verzet volledig los. De pijn hoort erbij, het mag er zijn. Alles mag er zijn! Ik mag er zijn! Het voelt onwennig en kwetsbaar om mezelf zo te laten zien, en toch kies ik er voor om van te leren en wellicht te inspireren.Komende weeksesshins zijn:
Van 19 t/m 25 januari 2025 o.l.v. Remko de Beer Van 30 maart t/m 5 april 2025 o.l.v. Floor Rikken (wachtlijst) Van 6 t/m 12 april 2025 o.l.v. Yvonne Visser Van 29 juni t/m 5 juli 2025 o.l.v. Rients Ritskes Van 5 t/m 11 oktober 2025 o.l.v. Arthur NieuwendijkZenActueel Blog
Aanbevolen links:
Zen Incompany
Zen.nl winkel
ZenActueel nieuwe artikelen
Mediteren helpt 83% bij herstel van Long COVID
Zenfoto van de week 2025
Lezing: Hoe word of blijf ik gelukkig in de wereld waarin we leven?
Lezing David Brazier in Almere Zen and Therapy
Ik geloof dat ook kinderen behoefte hebben aan momenten van rust en zelfreflectie
Arjen oefent compassie Help hem als je wilt