ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven

Ik mag Peter zijn

88

Ottilia / Zen.nl Arnhem / 15 april 2025

Vroeger gevreesd en uitgejouwd als ‘het Beest van Arnhem’, tegenwoordig door heel Arnhem gevierd om het sociale werk dat hij doet met jongeren en in de buurt. Waar hij vroeger zelf de straten onveilig maakte, houdt hij ze nu veilig. Hoe heeft hij die omslag kunnen maken? En hoe helpt zenmeditatie hem? Vanuit zijn woonkamer in de Arnhemse volkswijk ‘Het Broek’ deelt Peter zijn verhaal.

Hoe Peter zijn bijnaam kreeg

Op mijn basisschool had ik het fijn, maar toen kwam ik op de mavo waar allemaal kakkers zaten. Ik werd veel gepest omdat ik uit Het Broek kwam, in elkaar geslagen, genegeerd. Ik ging altijd met angst en beven naar school. Dan stond ik op de straathoek, begon ik helemaal te zweten en te shaken. Later ging ik krachttraining doen; ik werd langzaam groter en groter totdat ik 140 kilo spier was en twee meter lang. Als ik niet onder invloed was, durfde ik niet buiten te komen. Dus ik ging drinken en blowen. Dan ging ik uit met kameraden, en keken we hoeveel mensen we onderweg in elkaar konden rammen. En dan schopte ik ook echt door hè, tot er geen beweging meer in zat. Ik ben een heel gevaarlijk iemand geweest. Al die frustratie die er zat, die kwam er gewoon allemaal uit. Ik had geen besef meer van wat ik mijn medemens aandeed. Dit gedrag ging door tot we opgepakt werden. Later heb ik hier wel heel erg last van gehad.

De omslag

Van kinds af aan was ik anders dan de andere jongeren in de buurt. Ik kon goed leren en deed al van jongs af aan vrijwilligerswerk. Ik wilde als kind wel over mijn gevoelens praten, maar dat kon niet. Mijn ouders hebben de oorlog meegemaakt, mijn vader heeft in een werkkamp gezeten. Ze konden niet over hun gevoelens praten. En mijn moeder kon zulke rotopmerkingen maken, soms gonzen die nog door m’n kop. Dus ik kroop in mijn schulp. Ik ging steeds meer in mijn eigen wereldje leven. Maar in het buurthuis gingen ze wel met me praten, daar kon ik me wel ontwikkelen. Ik was nergens welkom, maar hier wel. Ik kreeg liefde en aandacht. Ik kreeg hier de kans om steeds meer mezelf te zijn. Ik was 16 en zat toen in werkgroepen en huurderscommissies, projectraden, hielp mee met buurtactiviteiten. Dat deed ik parttime, om maar zo te zeggen, en daarnaast was ik ook nog die wilde Peter, vanuit de angst.

En toen kwam in ‘89 het moment dat ik wijkbeheerder kon worden in het Arnhemse Broek, en toen kon ik die stap maken om uit dat wereldje te stappen. Zo’n andere rol, dat gaat niet van de ene op de andere dag. Dat bouw je langzaam op. Bij mijn MBO later kwam ik bij de verslavingszorg te werken, en die zagen aan mij van: hé, er is wat met Peter aan de hand. En die ontdekten dat ik straatvrees had. Door vanaf mijn 29e therapieën te volgen, heb ik geleerd om mijn problemen anders op te lossen dan vroeger.

Ik heb een hele grote rugzak, waar ik heel veel in verwerkt heb. En ik spreek de taal van de mensen in deze wijk, maar ook de taal van de ambtenaren, van de burgemeester en wethouders, van de mensen die hoogopgeleid zijn. Want ik ben zelf ook hoogopgeleid: ik haalde op mijn 41ste mijn HBO-diploma. Met al die ervaring kan ik andere mensen helpen die zelf niet de kracht hebben om eruit te komen. Dat doe ik nu al 26 jaar als straathoekwerker en daar vóór als wijkbeheerder, en in alle andere dingen die ik doe, zoals mijn werk als begeleider van Vitesse-supporters. En dat geeft zoveel voldoening.

Zen: adem en verbinding

Een jaar of drie, vier terug ben ik begonnen met zen. Dat heb ik met de psycholoog besproken: ik had last van hechtingsproblematiek, en het was verstandig om verbinding te maken met andere mensen en ademhalingsoefeningen te doen. De eerste keer dat ik de proefles deed, dacht ik van: nee, dat is niks. De drempel was nog iets te hoog voor mij. Later belde Arjen vriendelijk op en vroeg: "Wat is dat?” En toen dacht ik van: ja, de reden is om niet de verbinding te maken. En ik zei tegen mezelf: Peter, als je nu deze stap niet zet, dan wordt het in de toekomst nog veel moeilijker. En je wil graag mediteren en je wil contact maken met andere mensen, dus: ga dit aan. Dus toen ben ik met Arjen echt in babystapjes - eerst alleen in de les, maar later ook in individuele coaching - eraan gaan werken tot ik me prettig voelde.

Ik werd vroeger door mensen uit heel Arnhem uitgekotst. En dat speelt toch ook nog wel vaak mee als ik contact maak met andere mensen. In de meditatiegroep is het verbinding maken met andere mensen niet zo intensief. Je doet het samen, maar je bent ook een beetje autonoom. En dat was voor mij in het begin heel fijn. Wat ook heel fijn was: af en toe kreeg je weleens oefeningen met zijn tweeën of drieën, maar niet iedere les. Dus zo kon ik de verbinding met de andere cursisten langzaam opbouwen. Ik begon ook steeds vroeger naar de les te komen, dan maakte ik voor de les contact en een praatje. Op het laatst begon ik het ook leuk te vinden!

En aan het eind van de les mag je dan thee inschenken. Maar in het begin deed ik dat niet. Maar het fijne aan zen is: je kunt alles bespreekbaar maken. Ik zeg: “Arjen, ik doe dit thee inschenken niet, want dan begin ik te trillen. En dadelijk zeggen ze er wat van, en dan sla ik dicht.” En toen zei hij: “Peter, je gaat het gewoon doen. En je mag trillen.” En toen deed ik dat, en ik voelde me zo fijn hè, en ik trilde helemaal niet! Ik bleef helemaal rustig. Door het bespreekbaar te maken en het te delen met een ander. Arjen zei ook: “Je medecursisten hebben ook allemaal wat.” Ja, dat is wel een verrijking: het bespreekbaar mogen maken in combinatie met de ademhalingsoefening, en je mag zijn wie je bent. En dat is wel zo fijn. Ik mag Peter zijn.

Maar die ademhalingsoefening is voor mij goed als ik in de emoties schiet. Wanneer ik boos word of verdrietig, en het neemt te grote proporties aan, dan kan ik het rustig terugbrengen via onder in de buik te ademen. En dat kun je overal doen. En ja, dan word je rustig, en dan kun je rustig die traantjes laten. Maar wel de emotie binnen bepaalde proporties houden.

Mediteren hoort nu bij mijn leven, ik zou niet meer zonder kunnen. Ik ben het heel dankbaar. Het geeft me rust in mijn leven, beter om kunnen gaan met mijn emoties, nieuwe mensen ontmoeten.

Wat Peter anderen meegeeft

Ik heb veel meegemaakt. Het leven is geen rozengeur en maneschijn, maar in elke situatie zit wel iets waar je positief tegenaan kunt kijken. Ik zeg altijd: leuke gedachtes in het hoofd, niet-leuke gedachtes van je afschrijven en van je afpraten. Ik noem ‘fout doen’ groeimomenten. Wat ik vaak meegeef aan mijn mede-buurtbewoners: mensen, het beste medicijn is de ademhalingsoefening en wandelen. Als ze een beetje onrustig worden, dan zeg ik: kom even naast me zitten, doe je hand op de buik en laten we een ademhalingsoefening doen. Dat maakt rustig.

Ik heb dat allemaal moeten leren, hoor. Je moet niet denken dat ik zo maar even een dagje een training heb gevolgd en klaar is kees. Het heeft jaren, vanaf mijn 29e, geduurd. Ik heb die hele omslag gemaakt, en ook heel die straatvrees doorvoeld. En ik mag Peter zijn. Ik mag mens zijn. Ik ben nu een gelukkig mens.

ZenActueel Blog

Aanbevolen links:
Zen Incompany
Zen.nl winkel

ZenActueel nieuwe artikelen

Long covid en mijn weg naar herstel

Jezelf verrassen op weekendsesshin

Dagelijks mediteren: minder eenzaam in twintig minuten

Voorbeeld van een zenpad

Mijn ervaring met zen en long covid

Deelnemers over de Zen & yoga vakantie