ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Ze zien me niet staan
Afwijzing
De yoga-zaal is nagenoeg leeg en ik zie een fijne plek om mijn mat uit te rollen. Dan hoor ik plotseling: "Nee, jij mag hier niet zitten. Deze plek is voor mijn vriendin." De vrouw die me aanspreekt is heel beslist. Ze wuift me weg en kijkt me niet eens aan. De afwijzing treft me als een stomp in mijn maag.Schouders ophalen
Ik druip af en neem ergens anders plaats. Aan de buitenkant haal ik mijn schouders op en doe alsof het me niets kan schelen. Van binnen kook ik. Ik ben boos en verontwaardigd, wie denkt ze wel dat ze is! Ergens in de diepte voel ik onzekerheid en een vaag verdriet. Wat is dit?!Emoties
Verstrikt in mijn emoties kost het me moeite mij over te geven aan de yogales. De zaal voelt ineens kil en koud en de oefeningen zijn stom. Mijn balans is letterlijk verstoord; het lukt me amper tijdens een evenwichts-asana op één been te blijven staan. De meeste oefeningen doe ik op wilskracht in plaats van gevoel; er zit hardheid en geforceerdheid in mijn bewegingen. Als ik dat al opmerk, ga ik met mijn aandacht naar mijn ademhaling en zo vloeit er af en toe weer wat zachtheid door mijn lichaam. Na afloop wil ik zo snel mogelijk weg.Mopperen
Op de terugweg naar huis zit ik hardop te mopperen op mijn fiets. Ik ben nog steeds boos. Nu niet alleen op de vrouw die me wegjoeg, maar ook op mijzelf. Waarom liet ik mij zo wegsturen? Waarom zei ik niets? Waarom heb ik mijn yogales hierdoor laten verpesten? Thuisgekomen drink ik koffie met mijn partner. Hij maakt een opmerking en ik val naar hem uit. We bekvechten en ik geef hem de schuld. Het eindigt in een tijdelijke wapenstilstand. Als ik later die middag thuiskom van een wandeling realiseer ik me dat ik mijn frustratie van de yogales op mijn partner heb afgereageerd. Ik zeg hem dat het me spijt en licht het toe.Tranen
Terwijl ik het verhaal deel, voel ik het verdriet vanuit de diepte opwellen. Het groeit en tegelijkertijd voel ik mezelf krimpen alsof ik weer een jaar of vijf ben. "Ik wil zo graag huilen", zeg ik tegen mijn man. "Toe maar", spoort hij aan. De tranen stromen over mijn wangen. In mijn herinnering duiken beelden op van het schoolplein. Van mijzelf en een groep kinderen. Rumoer. Ineens kan ik de switch voelen die ik als kind maakte van een blijde, open onbevangenheid naar het gevoel van teleurstelling en afwijzing. Nee. Ga weg. Wij willen jou er niet bij. Jij mag niet meedoen. Het voelt letterlijk alsof ik afgescheiden word. Ik voel de muur die ik om mij heen optrok om maar vooral niets te voelen en te laten merken. Een afweerreactie en strategie die ik ook herken van andere situaties waarin ik me als volwassene groot wil houden.Uitsluiting
Ik ben alert op allerlei vormen van uitsluiting naar mezelf én anderen toe. In groepen, klassen, op de werkvloer, in de maatschappij. Wie spannen samen? Wie valt er buiten de boot? Voor wie moet ik het opnemen? Er was niemand die mij zag, toen. Als ik van een afstand naar dat meisje kijk, zie en voel ik haar verbazing, schrik en verloren zijn. Nu pas kan ik tegen haar zeggen: ik zie jou en je mag er zijn, je hoort er bij. Die muur is niet langer nodig.Meditatie
Een paar dagen later realiseer ik me tijdens mijn meditatie dat ik van de vrouw die me afwees iets belangrijks heb geleerd. Ik heb een inzicht in een oerbubbel gekregen, die daardoor een stuk transparanter is geworden. Ik zie ook in dat die oerbubbel mijn perceptie soms te sterk heeft gekleurd, door overmatige bescherming van de ander of van mijzelf. Ik kan niet eens meer boos zijn op de vrouw. Ik zie haar zitten.Verbondenheid
Als ik de week erop naar de yogales fiets, voel ik een vage nervositeit in mijn maagstreek. Ik voel het heel bewust, adem ernaartoe en het ebt na een tijdje weg. Weer kom ik de bijna lege zaal binnen - ik kies een plek en ga met aandacht zitten. Ik sluit mijn ogen en maak contact met mijn lichaam en de grond. Ik voel en adem. En het voelt goed. Als ik mijn ogen open, zie ik haar zitten - tegenover mij. Een mens van vlees en bloed, een mens met al haar lichte en schaduwkanten. Een mens met een lach en een traan. Een mens die ik bijna had afgewezen. Ik voel verbondenheid.Dankbaar
Terugkijkend op mijn weekendsesshin ben ik blij dat ik gegaan ben. De inleidingen, de citaten en het vele mediteren hebben mij weer een stukje opener gemaakt, zodat ik weer meer kan leren van alles wat er gebeurt.Komende weekendsesshins zijn :
Vrijdag 7 t/m zondag 9 juni in De Maanhoeve (nog enkele plaatsen vrij) Vrijdag 20 t/m 22 september in centrum Oostraven in Epe (nog enkele plaatsen vrij)ZenActueel Blog
Aanbevolen links:
Zen Incompany
Zen.nl winkel
ZenActueel nieuwe artikelen
Arjen oefent compassie Help hem als je wilt
Interview Anne Peters: ‘veerkracht en flexibiliteit, dat is waar zen om draait.’
Meditatie in plaats van Medicatie
Zentuinen studiereis begonnen
Kandinsky ontroert
Angst: een toenemend probleem