ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Foto © Cora Wiersma
Op reis naar het hoge Noorden
Weg zonder druk
Per 1 juli ben ik met pensioen. Na 43 jaar werken vond ik het tijd voor een mooi overgangsritueel, een reis. n mijn vakanties trok ik er vaak alleen op uit, met een klein bestelautootje dat speelt voor campertje. Veel vrijheid, maar ook altijd de druk om weer op tijd thuis te zijn. Ik werd weer ergens verwacht. Nu echter kon ik werkelijk de tijd nemen om af te reizen naar mijn favoriete bestemming, het hoge noorden van Noorwegen. En zo vertrok ik eind juli voor onbepaalde tijd naar het Noorden.Alledaagse wonderen
In de doorgaande meditatiegroep van Zen.nl Tilburg werd gewerkt met een nieuw boek van Joko Beck, Alledaagse Wonderen. Ik ben een fan van haar boeken en dus ging Joko Beck mee op reis. Er is veel gelegenheid om te lezen wanneer je alleen op stap bent. En veel gelegenheid om eigen gedachten gade te slaan. Dus ik ging lezen en waarnemen en voelen en daarmee oefenen.Stop met accepteren
Iets waar ik al vanaf het begin van het boek bewust van werd is: stop met accepteren en ga in plaats daarvan voelen! Ik realiseerde me dat ik altijd heb geprobeerd te accepteren wat er op mijn pad komt. Dit heb ik van huis uit ook heel bewust meegekregen. Wanneer het regende op de vakantie, dan moest je dat accepteren en proberen toch een hele fijne vakantiedag te hebben. Daar is op zich niets mis mee. Maar als ik daar nu op terugkijk, was dat vaak een heel gevecht. Want het was helemaal niet leuk dat het regende en dat ik niet kon doen wat ik van plan was. Dus wat ik ook deed, in mijn beleving was het altijd tweede keus. Niettemin werd wel van mij verwacht dat ik het leuk vond. Nu is het nog steeds niet leuk als het regent, maar door dat gewoon te voelen en de strijd achterwege te laten, voelde ik een hele grote opluchting. Oh, dat gevoel mag er gewoon zijn! Ik hoef het niet leuk te vinden als het niet leuk voelt.De mooiste weg
Ik reed in een van de mooiste landen van de wereld, Noorwegen, en ik zou die dag een van de mooiste wegen langs het Alta Fjord rijden. Ik had al meer dan tweeduizend kilometer op de teller en mijn verwachtingen waren hoog gespannen om weer op die prachtige weg met dat onvergetelijke uitzicht te mogen rijden. De laaghangende wolken hingen tot op het wegdek en de stromende regen joeg mijn ruitenwissers tot ongekende snelheid. Ik werd daar zenuwachtig van en behalve dat werd er ook nog aan de weg gewerkt. Om de paar kilometer was er een verkeerslicht en moest het verkeer om beurten langs onverharde stukken weg met kuilen en gaten die allemaal vol water stonden. Het was zwaar rijden en er was totaal geen zicht. In de dikke mist doemden de bordjes op die naar de picknickplaatsen verwezen met dat mooie uitzicht. Er was niets te zien, totaal niets. De teleurstelling schoot door mijn lichaam en bleef ergens in mijn borst hangen. Even had ik nog de neiging om het te bagatelliseren, ach nou ja, volgende keer beter. Volgende keer? Toen sloeg de teleurstelling echt toe. En ook het besef dat ik niet hoef te doen alsof het mij niets kon schelen. Ondanks de pijn in mijn lichaam van de teleurstelling voelde ik de bevrijding, dat dit gewoon mocht. Dat dit de ervaring is die er nu is en dat ik dat niet leuk hoef te vinden. Dat ik gewoon mocht voelen hoe gefrustreerd ik was, hoe zielig ik mijzelf vond, en hoe boos ik was op het weer. Alleen maar voelen. En voelen.Tijdens het mediteren
Zoals dat tijdens het mediteren gaat, je bent afgeleid, je dreigt weer te veel te gaan denken en dan ga je weer terug naar het voelen van je ademhaling. Want als de gedachten kwamen, kwam ook de afkeuring, ik mag mezelf niet zielig, ik moet me er tegen verzetten, gewoon doorgaan, doe toch niet zo flauw. Of een andere bekende trein van gedachten, waarom overkomt dit mij? Waar heb ik dit aan verdiend? Enzovoort. Het blijven voelen van de frustratie en de teleurstelling zorgde ervoor dat het gevecht achterwege bleef, dat de gedachten steeds weer werden afgekapt, er was enkel het gevoel. Dit voelen en niet in het gevecht stappen zorgde ervoor dat er ruimte kwam voor een diep verdriet. Een voor mij bekend en steeds weer terugkerend verdriet dat te maken heeft met mijn kernovertuiging, om met Joko te spreken. Zie je wel, het is er niet voor mij. En daaronder de angst om het leven mis te lopen, de angst om in deze reis iets mis te lopen, de overtuiging dat ik het niet verdien, en dat dit het bewijs was dat ik er niet bij hoor.Huilen
Bijna de hele route van die dag heb ik gehuild. Gehuild vanuit de pijn uit mijn kernovertuiging, of uit mijn oerbubbel zoals Rients dat in het boek Leer voelen wat je wilt voelen noemt. Ik werd helemaal in beslag genomen door de weg, de regen en het verdriet. Toen ik aankwam in Alta, wat de eindbestemming was voor die dag, voelde ik me niet meer gefrustreerd maar eerder licht en bevrijd. Ik was gearriveerd en er brak een nieuw moment aan. Ik voelde mij schoongewassen. Ik liep met mijn dubbelwandige koffiemok een benzinestation binnen voor een cappuccino met versgemalen bonen. De lekkerste cappuccino van mijn leven. Ik was als het ware door mijn emoties heen er aan de achterkant uitgekomen. De regen bleek mijn poort-loze-poort te zijn geweest en ik was er doorheen gegaan.Boodschappen uit je jeugd
Joko adviseert om lijstjes te maken, van de boodschappen die je in je jeugd hebt meegekregen, en te kijken hoe die lijstjes doorwerken in je leven als volwassene en te ervaren hoe je je daar op dit moment bij voelt. Dit heeft als doel om je bewust te maken van de kernovertuiging en de strategieën die je naar aanleiding daarvan hebt ontwikkeld. Het was choquerend te merken hoe ik beheerst werd door strategieën en overtuigingen. Het idee dat je met eigen gedachten de werkelijkheid inkleurt, daar was ik wel mee vertrouwd. Maar het was iets heel anders om elk moment van de dag te ervaren dat ik dat deed. Vrijwel continu! Als ik bij een winkel aankwam en niet meteen de ingang kon vinden, als er een nieuwe camper de camping op reed, als ik op een picknickplek aankwam, als ik langs een mooie weg reed, of een minder mooie. Als ik een ontmoeting had met iemand bij het washok. Noem het maar.Voelen en omkeren
Wanneer ik op deze reis aan het eind van de dag op een camping aankom, realiseer ik me wat er allemaal in mijn hoofd aan de hand is. Ik loop naar de receptie en voel dat ik een masker opzet. Vrolijk en blij, maar de camping voelt niet goed. Moet ik het accepteren of mag ik dit voelen? En klopt mijn gevoel? Ik blijf staan en voel en denk aan Joko. Dit is nu mijn ervaring. Dit is nu mijn gevoel. En dit is nu mijn grens. Dit heeft er een paar keren voor gezorgd dat ik omdraaide, in de auto stapte en op weg ging naar de volgende camping, op naar de volgende ervaring. De reis werd een oefening in voelen.Dank
Eenmaal staande aan de Barentszzee, kon ik dit allemaal voelen. Hoe ik weer in oude valkuilen was gestapt en hoe ik dat nu al een aantal keer niet had gedaan, een geheel nieuwe ervaring. Hier sta ik aan de Barentszzee en voel wat het me heeft opgeleverd. Diepe vreugde, met dank aan mijn meditatiekussen en Joko Beck!Data komende sesshins
Van 7 t/m 13 april 2024 o.l.v. Floor RikkenVan 14 t/m 20 april 2024 o.l.v. Yvonne Visser
Van 23 t/m 29 juni 2024 o.l.v. Rients Ritskes
Van 6 t/m 12 oktober 2024 o.l.v. Arthur Nieuwendijk
ZenActueel Blog
Aanbevolen links:
Zen Incompany
Zen.nl winkel
ZenActueel nieuwe artikelen
Arjen oefent compassie Help hem als je wilt
Interview Anne Peters: ‘veerkracht en flexibiliteit, dat is waar zen om draait.’
Meditatie in plaats van Medicatie
Zentuinen studiereis begonnen
Kandinsky ontroert
Angst: een toenemend probleem