ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
'Ik wil niet' ligt op het kerkhof
Hoezo?
‘Je bent helemaal niet gedisciplineerd! Gedisciplineerd, jij? Hoe kom je daarbij?’ Ik probeer hem nog van zijn ongelijk en mijn gelijk te overtuigen maar dat lukt niet. Het blijkt toch de juiste opmerking, de juiste vraag, gesteld op het juiste moment door mijn opleider. Ik word uitgedaagd en mijn weerstand zoals gebruikelijk vermomd in: ‘Ik begrijp werkelijk niet waar je het over hebt!’ wordt geactiveerd. Het zaadje om met de disciplinevraag te leven en te onderzoeken is geplant, het ontkiemen duurt nog even. In mijn ogen ben ik tijdens het gesprek met mijn opleider 'discipline'. Er is werkelijk niemand meer gedisciplineerd dan ik! Het is me immers met de paplepel ingegoten!Paplepel
Het hulpje van mijn vader rijdt met zijn fiets onze oprit op. Het is 6.30 uur in de ochtend. Op hetzelfde moment rijdt mijn vader met zijn auto de oprit af. Er wordt oogcontact gemaakt en mijn vader trapt het gas in en vervolgt zijn reis. Zijn hulp was te laat, 6:30 beginnen is niet hetzelfde als 6:30 op het werk aankomen. Op deze wijze zal hij leren om voortaan op tijd te komen. Het was thuis een harde leerschool die voorbeeldig werd voorgeleefd door mijn ouders, beiden de oorlog nog op hun netvlies, beiden uit een gezin van veertien kinderen. Ze wilden hun drie dochters klaarstomen voor het echte leven. Verlangens werden in de kiem gesmoord. We moesten vooral tegen een stootje kunnen. Er was geen ontsnappen aan. Werken en je best doen was normaal en het kon altijd beter, geen enkele reden voor een aai over de bol. Verdoe je tijd niet, vooral niet met een boek. Niets voor niks, je moet het verdienen. 'Ik wil niet' ligt op het kerkhof en 'Ik kan niet' ligt ernaast. Werken houdt je gezond. ‘If you’re not barefoot you are overdressed!’ Doe maar gewoon….Mijn waarheid
De liefde naar mijn ouders is er niet minder door geworden. Wij hebben het wederzijds nooit uitgesproken maar liefde was voelbaar. Fysiek gezien, gaf ik een eerste kus aan mijn vader toen hij op zijn sterfbed lag. Naarmate ik ouder werd kreeg ik steeds meer begrip en bewondering voor mijn ouders. De harde hand heeft me ook veel gebracht en daarvoor ben ik hen dankbaar. Ik heb veel van deze opgelegde waardes jarenlang in stand gehouden. Ik geloofde er heilig in. Mijn waarheid. Op mijn werk werd mij een leidinggevende functie aangeboden. Een psychologische test had uitgewezen dat deze functie wel moeilijk voor mij zou kunnen worden omdat ik de te hoge eisen die ik aan mijzelf stelde zeer waarschijnlijk ook aan mijn collega’s zou opleggen. Het klopte, na de gedane arbeid voelde ik me eenzaam. Ik leefde mijn conditioneringen en stond er voor honderd procent achter. Ik begreep niets van mijn collega’s. Het heeft wederzijds over heel veel jaren het nodige lijden veroorzaakt voordat ik letterlijk kon zien dat er evenveel andere waardes waren die zeker zo effectief zijn, zo niet beter dan die welke ik hanteerde. Er volgde een burn-out.Oerbubbel
‘Een woord bestuderen is jezelf bestuderen’, zegt Rients Ran Zen. Ongemerkt zit ik daar ineens middenin want ook in dit gezegde voelde ik weerstand: waar heeft hij het over? Het boek van Charlotte Joko Beck Alledaagse Wonderen, is mede behulpzaam met de ontrafeling van mijn zogenaamde discipline. Ik voed mijn conditioneringen met dat te doen wat ik mezelf opleg óf denk dat het van mij wordt verwacht, steeds op zoek naar de aai over de bol. Ik wil niet tekortschieten want wie ben ik dan nog? Door hier druk mee te zijn bied ik weinig ruimte voor andere zienswijzen en ervaringen, kan ik de essentie van een bepaald doel uit het oog verliezen. Ik krijg advies van mijn opleider om me verder te bekwamen in mijn hobby tekenen. Een advies uit het jaargesprek is vooral heel veel de natuur in te gaan en te wandelen, in plaats van me op te sluiten en kennis te vergaren uit de boeken. Ik doe het niet. Hier ervaar ik mijn starheid, gelijk willen hebben, het addertje onder het gras – dat ik als discipline bestempel - om mijn angsten onder ogen te zien. Wandelen en tekenen is voor mij geen bekend terrein. En nu word ik uitgenodigd dit bibberpad in te slaan. Wie ben ik als ik mijn conditioneringen loslaat? Mijn oerbubbel! Mijn kerngedachte! Angstaanjagend! Grote twijfel over mijn kunnen! Mijn onderzoek over het woord 'discipline' leidde mij naar mijn oerbubbel. Ik vraag me steeds vaker af waarom ik doe wat ik doe of nog meer, wat ik zeker óók niet doe. Het woord 'discipline' is niet meer passend, ik ben gewoon bang. Het is een uitnodiging om anders te kijken. Falen en daarom slagen. Boeiend en pijnlijk.ZenActueel Blog
Aanbevolen links:
Zen Incompany
Zen.nl winkel
ZenActueel nieuwe artikelen
Zen, oorlog en vrede - verslag
Autisme en zendokussentjes
Sesshin-ervaringen
Tommy Wieringa plant eerste boom
Is SMART wel zo smart?
In Memoriam: Ton Lathouwers