ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Ik hoor erbij
Zenuwen overwinnen
‘Ma kaaaa han nyaaaa ha ra mi taaaaa shin gyoooo...’ Op de eerste avond van de sesshin overwin ik mijn zenuwen en zing de eerste regel van de hartsoetra, zo hard en mooi als ik kan. Ik vind mijn stem hard en schel klinken, maar ik geniet. Als meisje droomde ik ervan om zangeres te worden, en bij mijn elfde sesshin krijg ik - onverwacht - de rol van voorzanger. Dit is mijn kans! Ik ga er volledig voor, benieuwd als ik ben hoever ik ermee zal komen.Stemoefening
Sinds een half jaar zing ik in een koor. De stemoefeningen die ik daar geleerd heb, komen goed van pas. Elke ochtend tussen vijf en half zes oefen ik op mijn kamer om mijn stem op te warmen voor de sutrarecitaties waar we de dag mee beginnen. Ook op veel andere momenten oefen ik mijn stem. Het voelt goed om te weten dat ik er alles aan doe om de sutra's zo mooi mogelijk te laten klinken. Ik zing met steeds meer overgave, en loop daarna steevast nog uren op wolkjes. Zelfs als ik op een dag per ongeluk met nóg meer overtuiging op het verkeerde moment de hartsutra inzet, en een golf van slappe lach door de zendo veroorzaak, voel ik me goed.Hoe zit ik in mijn vel?
Het thema van de sesshin, ‘Hoe zit ik in mijn vel?’ , zet me aan het denken over de rol van aanraking en de fysieke verbinding. Yvonne spreekt over de huid als uitwisselingsorgaan tussen onszelf en de wereld. Met name twee van haar stellingen raken mij diep: ‘Andermans aanrakingen maken ons tot wie we zijn en vooral met hoeveel vertrouwen we de wereld tegemoet treden’ en ‘We hebben anderen nodig om tot zelfbewustzijn te komen.’ Deze inzichten doen me beseffen dat het gebrek aan fysiek contact in mijn jeugd mijn vermogen om vriendschappen en liefdesrelaties aan te gaan en te onderhouden heeft belemmerd.Ervaringen verwerken door te doen
De teisho's en het mediteren maken me duidelijk hoezeer onverwerkte ervaringen in ons lichaam zitten. Je lost ze niet op door erover na te denken, maar door te doen. Al zingend ervaar ik dat aan den lijve: elke keer als ik wil beginnen, gieren de zenuwen opnieuw door mijn keel. Wat anders is dan ik gewend ben, is dat ik me er daardoor niet van laat weerhouden om luid en duidelijk van me te laten horen. Dat geeft me een energie! Kort voordat mijn vader overleed, tijdens de sesshin precies acht jaar geleden, overwon ik een schaamtebubbel, eveneens op fysieke wijze. Ik was bij hem op bezoek in het verpleeghuis, hij praatte honderduit in de onbegrijpelijke woordenbrij van een demente, zonder mij aan te kijken. ‘Hij heeft niet eens door dat ik er ben; ik kan net zo goed weggaan’, dacht ik. Maar in plaats daarvan deed ik wat ik als volwassene nooit eerder deed: ik raakte hem aan. Met mijn hand op zijn schouder, herhaalde ik zijn laatste woorden. Na een paar pogingen was het alsof hij wakker werd. Hij keek me aan, glimlachte breed en zei: ‘Ach, ik zeg maar wat.’ We barstten samen in lachen uit. Contact!Er is geen tegenstelling
Een andere bubbel openbaart zich als ik, tijdens de sesshin, opgewonden enthousiast naar mijn kamer ben gehaast om sutra's te oefenen en overvallen word door de gedachte dat ik deze pauze ook aan iets anders zou kunnen besteden. ‘Waarom ga ik niet wandelen, schrijven, tekenen... ik ben hier tenslotte voor mezelf.’ Ik ga zitten en grinnik. Als er iets is wat ik nu wil doen, is het sutra's oefenen, en anderen aanraken met mijn stem. Ik ervaar iets heel bijzonders: er is geen tegenstelling tussen iets voor mezelf doen en mijn verplichtingen naar anderen.Intentie
Dit inzicht duizelt me. Ik heb altijd veel behoefte gevoeld om dingen op mijn manier te doen, en er veel energie in gestoken om ‘tijd voor mezelf’ te bewaken. Ondertussen werkte ik hard. Ik maakte scherp onderscheid tussen die twee, werken en vrije tijd, en wierp zo als het ware een muurtje op tussen mij en de wereld. De toewijding waarmee ik vaak mijn werk deed, voelt heel anders dan die waarmee ik nu zing. Het verschil zit hem in de intentie. Yvonne licht dit toe aan de hand van twee klassieke mythen: die van beeldhouwer en prins Pygmalion, die verliefd werd op zijn zelfgemaakte beeld en het met zijn liefkozingen tot leven bracht, en die van koning Midas, die de wens deed dat alles wat hij aanraakte in goud zou veranderen, en zo het wezenlijke contact kwijtraakte met alles wat hem dierbaar was. Pygmalion raakte aan om te bezielen, Midas raakte aan om te bezitten. Zo heb ik vaak gewerkt om me te bewijzen en iets voor elkaar te krijgen. Nu zing ik gewoon en voel me verbonden met wat ik doe en met wie ik hier op sesshin ben.Hoogtepunt
Het hoogtepunt van mijn sesshin is het besef dat ik vrij kan zijn en toch volledig kan deelnemen aan de wereld om me heen. Door het zingen en oefenen voel ik dat ik erbij hoor, zonder mezelf te verliezen. Dit gevoel van vrijheid en verbondenheid is nieuw voor me. Een stap dichter bij verlichting. Van 25 tot en met 27 oktober organiseer ik samen met Bert Gen-Ryū van Voorst een weekendsesshin met als thema Erbij horen. Klik hier voor meer informatie en aanmelding. Voor deze weekendsesshin is inmiddels een wachtlijst. Je kunt je nog wel aanmelden voor de weekendsesshin van vrijdag 1 november tot en met zondag 3 november.ZenActueel Blog
Aanbevolen links:
Zen Incompany
Zen.nl winkel
ZenActueel nieuwe artikelen
Arjen oefent compassie Help hem als je wilt
Interview Anne Peters: ‘veerkracht en flexibiliteit, dat is waar zen om draait.’
Meditatie in plaats van Medicatie
Zentuinen studiereis begonnen
Kandinsky ontroert
Angst: een toenemend probleem