ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Groundhog day / een stille les
Stille les
Er is vandaag een stille zenles. Ga ik er heen? Weer in stilte zitten? “Meer van hetzelfde”, net als in de film, niets nieuws. En toch ga ik er heen. Mijn ervaringen met vaak achtereen stilzitten zijn niet echt positief te noemen. De eerste keer zitten gaat goed, maar daarna! Pijn in mijn schouders, overleven. Als na 25 minuten de meditatiebel klinkt, buig ik diep dankbaar voorover omdat de kwelling voorbij is: De Heere zij geloofd en geprezen! Nog iets verder buig ik, om mijn spieren te ontspannen.Intensieve zendag
Mijn eerste ervaring met veel mediteren was een paar maanden terug. Er was toen een intensieve zendag die ik graag mee wilde maken. In gedachten zag ik mij al een hele week beoefenen, ergens in Drenthe, en dit leek mij een mooie eerste stap. De woorden van mijn zenleraar gonzen nog na in mijn hoofd: “we gaan er een leuke dag van maken”. Ik weet nu dat dat betekent dat we veel pijn gaan lijden, weinig contact hebben, en na afloop allemaal lachend op een foto staan, behalve ik dan. Wát ga ik daar aan doen? Dat is precies wat ik wil weten. Zal ik er in slagen om anders te kijken naar dezelfde gebeurtenissen?Alleen maar knikjes
Bij binnenkomst wordt geknikt. Ik doe mijn schoenen uit, rommel met mijn tas en schrift. Stilte. Mijn zenleraar staat – in het zwart gekleed - aan het hoofdeinde van de tafel. Zij tilt met een lichte beweging haar glas water omhoog, ten teken dat ik mijzelf iets kan inschenken. Oké. Stilte. Een andere leerling komt binnen, wij lachen en knikken elkaar toe. Wij communiceren wel, in stilte. We zijn nog maar leerlingen, dus dat doen wij gewoon. Het is niet gewoon. Niet in deze stilte. Wat ga ik nu doen? Ik ga maar vast naar de zendo. In de zendo ligt volgens mij een mat te weinig, want ik heb mij niet meer aangemeld voor vandaag. Dat ga ik even navragen. Weer een knikje. Dus? Geen antwoord. Wat een ongemak al die knikjes, het protocol, de afstand. Het raakt me wel. Dan maar even bij een raam staan, naar buiten kijken. Buiten is Licht. Ik drink het licht in en kijk naar bomen met bladeren. Dat troost wel een beetje. Staan, lopen, de zendo weer uit, en terug. Ik ben vergeten te buigen, ga zitten, wachten, stilte. Er wordt een kussen bijgelegd en ik schuif een eindje op.De Hartsoetra
Er is niet iets dat bereikt kan worden, de Hartsoetra is daar heel duidelijk over: er is geen bereiken. Wel een bevrijding van de belemmeringen in de geest, een leven zonder angst, en ook voor altijd een bevrijding van illusie en droom. Leven in Vertrouwen op de Wijsheid voorbij Wijsheid. Han-nya Haramita.Aandacht op de adem
Ik zie mijzelf weer rondlopen in de zendo, staan bij het raam. Mag je eigenlijk wel bij het raam staan en naar buiten kijken? Deze gewijde ruimte, bestemd om te oefenen in aandacht? Niemand zegt dat het niet mag en toch denk ik dat het niet mag, met mijn rug naar de boeddha en naar de groep en naar de zenleraar. En waarom loop ik eigenlijk zomaar in en uit? Nu word ik verdrietig van het idee dat ik niet eens bij een raam mag staan om naar buiten te kijken om mijzelf te troosten, omdat er zo weinig contact is. Dat deed ik vroeger ook vaak, naar buiten kijken, naar licht, naar een kaars. Licht in de duisternis. Een klein dier op zoek naar comfort en koestering, warmte. Ik moet en zal me aan alle regels houden, uitgesproken of niet. Aanpassen maar. Wachten. Ademen. Langzamerhand zie ik mijn gedachten met meer afstand. Wie is het die hier getroost moet worden? Is het erg om fouten te maken? Om er niet bij te horen? Moet het allemaal perfect? Waar is iedereen? Het zijn bekende thema’s.Helder water
In gedachten zie ik weer het glas water in de handen van mijn zenleraar. Het water is blauw en helder. Wonderlijk hoe dit beeld terugkomt in de stilte van de meditatie, en hoe troostrijk dat is op dit moment. Ik mag iets drinken, ik ben welkom, het is goed, ik mag leren. Alles valt samen in dit beeld van een glas met helder water. Een verstilde golf in het glas.Aanwezig zijn
Ik cirkel nog eens om de voedende kracht van licht. Herinneringen aan Frankrijk komen op. Warm zand. Een opening. Zijn wij niet zelf het raam? Die gedachte maakt me blij. Ja, we zijn zelf het raam en het licht zit vanbinnen. Wat ik geleerd heb van de film Groundhog Day is dat wanneer ik onderzoek, ik andere dingen zie en het anders voelt. Was er spierpijn? Ik weet het niet meer. Het viel wel mee vandaag. Ik voel me dankbaar. Ieder gebaar, alle regels en reacties werkten als een spiegel. De eenvoudigste bewegingen worden uitvergroot en leggen patronen bloot. De belemmeringen in de geest worden zichtbaar. Ik realiseer me eens te meer dat een klein gebaar een wereld van verschil kan maken. Ik voel me verbonden. Samen in deze stilte, volgens protocol tot aan de voordeur. In vertrouwen op de wijsheid voorbij wijsheid in de stilte.ZenActueel Blog
Aanbevolen links:
Zen Incompany
Zen.nl winkel
ZenActueel nieuwe artikelen
Arjen oefent compassie Help hem als je wilt
Interview Anne Peters: ‘veerkracht en flexibiliteit, dat is waar zen om draait.’
Meditatie in plaats van Medicatie
Zentuinen studiereis begonnen
Kandinsky ontroert
Angst: een toenemend probleem