ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Uitzicht vanuit Tineke’s hotelkamer in Lochem
Eenzaam en toch verbonden
Zomersesshin 2022
Het is zover. Mijn allereerste weeksesshin is in aantocht. Licht gespannen, maar ernaar uit kijkend stort ik me op de voorbereiding. Heb ik alles compleet? Mijn kussen, de mat, zwarte kleding en het sesshinboek Als katten van de wereld verdwijnen van de Japanse auteur Genki Kawamura. Ik heb extra gemediteerd en vol concentratie het boek gelezen, wat kan er nu nog fout gaan. Uitgezwaaid door het thuisfront, begin ik met een wiebelig gevoel aan de autorit. Ruim twee uur de tijd om alle vragen in mijn hoofd nog eens langs te gaan. Zal ik het wel volhouden? Lukt het om echt stil te zijn? Hoe zou degene zijn met wie ik mijn kamer deel? En... ik heb al zoveel verwerkt in mijn leven, hoe heftig kan een bubbel eigenlijk nog zijn? Aangekomen in Lochem stuur ik nog een laatste app naar huis, lever mijn telefoon in en krijg ik de sleutel van een tweepersoonskamer. Pak mijn spullen uit, kies een bed en maak kennis met mijn kamergenote. De sesshin is begonnen.Corona
Nu was mij verteld dat een sesshin een uitgelezen moment is om tegen een wat grotere bubbel aan te lopen. Er is immers tijd om ermee aan de slag te gaan. Toch had ik me hier niet op kunnen voorbereiden. Op de eerste sesshindag tijdens de avondmeditatie, buiten in de frisse avondlucht, begint zich een vervelend gevoel in mijn lijf te nestelen. Het uit zich in af en toe hoesten. Vooral dit laatste vind ik vervelend. Ik wil de anderen niet verstoren in hun stilte. Ik ben onzeker over het gevoel in mijn lijf. Na de meditatie besluit ik te overleggen met de leiding en ga ik over tot het testen op corona. Ik blijk positief......Verwarring
Vervolgens wordt er van alles geregeld zodat ik wel kan blijven slapen. Mijn kamergenote verhuist en mij wordt gevraagd of ik wil blijven. Ik antwoord onbewust. Ja, als het kan.... Vragen dwarrelen door mijn hoofd, kan ik een sesshin doen als ik ziek ben? Moet ik niet nu direct naar huis rijden, nu het nog kan. Ik voel me overrompeld. En ook, ik had me hier zo op verheugd, kan ik dit nu al loslaten? Door mijn aanwezigheid wordt alles anders, zo hoort het niet te gaan. Na overleg besluit de leiding dat zij de volgende dag gaan kijken of het haalbaar is dat ik blijf. Ik krijg mijn mobieltje terug, zodat we per telefoon contact kunnen hebben. In de war ga ik naar mijn kamer. Ik merk dat ik me teleurgesteld voel. Alles wat ik had gehoopt en misschien ook had verwacht zou anders gaan verlopen. Ik zou niet te weten komen of ik wel in staat ben om zoveel te mediteren of op mezelf te worden teruggeworpen in een groep. Gedragen te worden door de groep om het vol te houden. Niets van dit alles. Misschien wel gewoon morgen weer naar huis. Geen diepere verkenning van mijn egopatronen, niet helder krijgen wat ik zou opgeven om een dag langer te kunnen leven, zoals de hoofdpersoon in het sesshinboek wat we zouden behandelen. Niet bij de groep zijn, er niet bij horen.Ziek
Met een vol hoofd ga ik slapen en voel in de loop van de nacht de koortsgolven door mijn lijf trekken. Ik realiseer me dat ik echt ziek ben. Vroeg in de ochtend wordt er op mijn deur geklopt, ik zeg ja, maar dut gelijk weer in. Ik mag door de quarantaine mijn kamer immers toch niet uit. Terwijl ik tussen waken en slapen zweef, wacht ik op telefoon... hoe zal het verder verlopen? Ergens heb ik al uitgerekend dat als ik mag blijven ik donderdag klachtenvrij moet zijn om bij de afsluiting te kunnen zijn. Ik val weer in slaap. Weer wordt erop mijn deur geklopt, mijn mat, kussen en een ontbijt worden gebracht. Ik kan blijven wordt er gezegd. Op dat moment realiseer ik me niet echt wat het inhoudt dat ik mag blijven. Ik ben moe, ziek en ben eigenlijk alleen daar mee bezig. Ik eet mijn ontbijt en leg mijn mat en kussen klaar. In mijn hoofd komt de opmerking op dat ik er maar het beste van moet maken.Mediteren in quarantaire
Ik app naar huis dat ik corona heb en in quarantaine de sesshin mag volgen. Mijn lief wenst me sterkte en we sluiten af. Zelfs al heb ik mijn mobiel nu bij me, ik besluit dat ik die alleen zal gebruiken voor de sesshin. Ik zoek op de Zen.nl site het dagrooster van een sesshin op. Deze is immers iedere sesshin hetzelfde. Ik schrijf het rooster op een blaadje, zodat ik vanaf dan mee kan doen met de meditaties. Ik stel de wekker van mijn mobiel in op vijf minuten voor het volgende meditatiemoment begint en ga weer even op bed liggen. Tijdens de volgende meditatie, tussen de koortsgolven door, heb ik aandacht voor mijn ademhaling. Maar het mediteren gaat moeilijk. Logisch ook, want zelfs als ik fit ben lukt het me meestal niet om mijn hoofd uit te zetten. Toch is het niet mijn hoofd wat me parten speelt. Het is mijn lijf wat zich maar moeizaam over kan geven aan het rechtop zitten. Op mijn kussen zwaai ik heen en weer. De gedachte die maakt dat ik toch ieder meditatiemoment weer ga zitten, is eigenlijk heel praktisch: Ik kan nergens heen, ik heb niets beters te doen en ziek zijn kan ook zittend. Tussen de meditaties door slaap ik. Van de teisho en andere programma-onderdelen krijg ik weinig mee. De telefoonverbinding is slecht en valt regelmatig weg. Het kan me niets schelen, ik ben te moe.Is eenzaamheid mijn schuld?
Na twee dagen op deze manier mijn sesshin vorm te hebben gegeven, merk ik dat de koorts wegebt. Er ruimte ontstaat voor iets anders.... en direct dient mijn bubbel zich aan. In mijn hoofd verschijnt de vraag: Hoe kan ik, als ik niet fysiek aanwezig ben, toch verbinding voelen? En met deze vraag in mijn hoofd voel ik me ineens teruggeworpen in de tijd. In alle hevigheid komt het gevoel van eenzaamheid over me heen. Als in een film komt mijn jeugd voorbij met allerlei momenten van alleen, afgescheiden en buitengesloten zijn. De meest duidelijke die zich aftekent is de keer dat ik ruzie kreeg met mijn nichtjes in Canada. Vol emotie ben ik toen weggelopen en verdwaald geraakt in Toronto. De verlatenheid en angst van toen overvalt me weer. Toen was het een ruzie waardoor ik me eenzaam en buitengesloten voelde. Ook nu voel ik me zo... zou het ook nu weer mijn eigen schuld zijn?Inzicht
Tranen vloeien, tot mijn verrassing maar kort. Een volgende vraag borrelt op in mijn hoofd. Kan ik, nu, hier, tijdens deze sesshin echt met deze bubbel aan de slag? “Wie zoekt verbinding?”, is de vraag die ik ga onderzoeken. Diep in mijn lijf, aandachtig bij mijn ademhaling, speur ik door. Steeds meer verstilling tijdens de meditaties, steeds meer ruimte. Plots het besef dat verbinding niet gaat over iets buiten mijzelf, maar dat ik de verbinding ben. Dat mijn ego er alles aan doet om dit te verbreken. Door er bijvoorbeeld een schuldvraag aan te koppelen of mezelf te overladen met emoties. Er bestaat dus niet zoiets als eenzaamheid of buitengesloten worden, dat bedenk ik zélf. De wezenlijke verbinding is er altijd. Een diep gevoel van rust en vrede daalt in. De eenzaamheid vloeit weg. Mijn hoofd is uit. Voor het eerst voel ik dat we samen-één-zijn. Als ik deze ervaring bespreek in mijn telefonische persoonlijk onderhoud met zenmeester Peter van Beukelen, voel ik het inzicht in mijn lijf. Er is een andere ruimte ontstaan. Mijn hart is lichter en…. het is niemands schuld. Deze andere ruimte wordt in in Leer denken wat je wilt denken van Rients Ritskes beschreven als eenheidsbewustzijn. Als een laag waarin niets opgeslagen ligt. Een staat van zijn, vervuld van de grenzeloze ervaring dat alles met alles verbonden is. Als andere deelnemers dan lieve en ondersteunende kaartjes onder mijn deur doorschuiven, ervaar ik dat als een welkome bevestiging. Een bevestiging dat ik door deze bubbel heen ben. Donderdagochtend blijk ik nog niet klachtenvrij. Daarmee gaat ook het afsluitende moment aan mij voorbij. Heel even voel ik de teleurstelling. Toch realiseer ik me, dat de sesshin alles heeft gegeven wat voor mij op dat moment het beste was. Op het moment dat de sesshinfoto gemaakt wordt ben ik van plan stilletjes weg te gaan, maar dan word ik gebeld door Peter. Of ik even voor het open raam kan komen te staan zodat er op enige afstand van mij een foto gemaakt kan worden. Mijn foto zal in de groepsfoto worden geplakt. Als iedereen zich dan verzameld heeft om te eten, vertrek ik stilletjes, maar ben vereeuwigd één met iedereen. Doe mee aan een introductiecursus zenmeditatie bij Zen.nl Leeuwarden of bij een van onze andere locaties.Data komende sesshins
Extra Van 24 t/m 30 september 2023 o.l.v. Floor Rikken - nog 3 plaatsen vrijVan 1 t/m 7 oktober 2023 o.l.v. Arthur Nieuwendijk - nog 1 plaats vrij
Van 14 t/m 20 januari 2024 o.l.v. Remko de Beer
Van 7 t/m 13 april 2024 o.l.v. Floor Rikken
Van 14 t/m 20 april 2024 o.l.v. Yvonne Visser
Van 23 t/m 29 juni 2024 o.l.v. Rients Ritskes
Van 6 t/m 12 oktober 2024 o.l.v. Arthur Nieuwendijk
ZenActueel Blog
Aanbevolen links:
Zen Incompany
Zen.nl winkel
ZenActueel nieuwe artikelen
Interview zenleraar Walter Jacobs
Van hernia tot zen
Wat is angst en hoe er mee om te gaan
Ik geloof dat ook kinderen behoefte hebben aan momenten van rust en zelfreflectie
Experiment: Zie alles als een droom
Door zen heb ik ingezien dat het leven draait om de verbindingen die je maakt