ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Van links naar rechts met diploma de geslaagde zenleraren die 14 mei jl. na afloop van de sesshin examen deden: Chiljon Jansen, Johan van der Heijden en Paul Masselink. Voor op de foto Jetty Seikyo Ferwerda en Joke Juki Bating die beiden jukai deden een daarbij hun boeddhistische naam kregen.
Zenvol afbranden
Paul Masselink /
Zen.nl Delft
Paul ontdekt hoe vruchtbaar bosbranden kunnen zijn en vergelijkt dat met het lijden in zijn eigen leven. Hieronder vertelt hij hoe het afbranden een plaats heeft in zijn leven.
Giant Sequoia
Ooit was ik tijdens een vakantie aan de Amerikaanse westkust in de immense wouden van de Sierra Nevada. Hier groeien namelijk mammoetbomen, de oudste bomen op aarde. Deze bomen, ook wel Giant Sequoia's genoemd, worden wel 3.000 jaar oud. Als je deze bomen ziet en beseft wat ze hebben meegemaakt, dan vraag je je af wie/wat hier de belangrijkste rol in de ecologie speelt. Wat mij opviel was dat deze bomen alle aan de onderkant zwart geblakerd zijn. Uiteraard dacht ik dat dit veroorzaakt was door bosbranden, maar het geblakerde deel zat alleen aan de onderkant en niet hoger op de stam. Toen ik een opzichter daarover sprak vertelde hij mij dat zij opzettelijk eens in de tien jaar het bos (gecontroleerd) in brand steken om de groei van het bos te bevorderen.
Gedijen na bosbrand
Het duurt ruim tien jaar voordat deze bomen van zaadje tot klein kiemplantje komen. Omdat zij zo langzaam groeien krijgt de jonge aanplant eigenlijk nooit de kans om tot volle wasdom te komen omdat elk ander soort plantje deze woudreus in het babystadium al overgroeit. Kansloos dus zou je denken. Maar de natuur heeft daar iets op bedacht. De zaden van een Sequoia zijn circa 500 gram zwaar en zo hard als steen. Alleen bij een temperatuur van boven de 100 graden barsten ze open door de hitte. Dit gebeurt in de natuur dus alleen tijdens een bosbrand. Nu duurt het ongeveer tien jaar voor een bos om te herstellen na een bosbrand en laat dit nu ook de tijd zijn die een baby Sequoia nodig heeft om tot een levensvatbaar boompje uit te groeien.
Eén van de oudste bomen ter wereld, de General Sherman, is omstreeks 1.000 voor Christus ontkiemd. Dat was tijdens de periode dat de beschaving zoals wij die kennen in Mesopotamië begon. In Europa liepen wij nog rond in strokleding en dierenvellen. Rond die tijd viel dus de zaadpeul van deze boom op de grond. Het geluk voor dat zaadje was dat er waarschijnlijk tijdens een blikseminslag een bosbrand ontstond, waardoor de zaadpeul openbarstte en daarna tijdens een regenbui de kans kreeg om te ontkiemen. En zo groeide dit zaadje uit tot het oudste levende organisme ter wereld. Het leven ontstaat uit toevalligheden maar wel volgens een bepaald patroon.
Mijn persoonlijke bosbrand
Het afgelopen decennium heeft bij mij in het teken gestaan van een doorlopende crisis. Ik was het type mens dat zijn status/ego ontleende aan wat ik deed en niet wat ik was. Dus toen ik na een reorganisatie mijn baan verloor, raakte ik in een identiteitscrisis. Ik was wat ik deed en ik deed niets meer dus was ook niets. Lang om daarbij stil te staan lukte niet omdat kort daarna mijn vrouw ernstig ziek werd en na een ziekbed van ruim 8 jaar overleed. Ondertussen kwam mijn jongste dochter in zwaar puberaal weer terecht met schorsingen van school en zelfs een dreigende uithuisplaatsing. Na de dood van mijn vrouw kwam kort daarna nog mijn schoonmoeder te overlijden en maakte mijn jongste broer in dat jaar een einde aan zijn leven (wat indirect het gevolg was van de zelfdoding van mijn moeder op jonge leeftijd, wat dus ook nog extra oude wonden deed openrijten). Ondertussen had ik nog een eigen bedrijf te runnen en hiermee ging het natuurlijk ook slechter (nog voor Covid). Ondertussen kwam er nog de zorg over mijn (inmiddels ook overleden) vader en dementerende stiefmoeder bij. Aan alle kanten brandde het in mijn leven. Om houvast te zoeken deed ik eigenlijk hetzelfde wat ik vroeger ook deed om mijn problemen te ontvluchten. De bossen in. Stilte zoeken of me een weekje terugtrekken in het kasteel bij de paters in de Slangenburg, mijn vertrouwde plek in de Achterhoek. Tijdens één van die zelf gecreëerde
retreats kwam ik in contact met
meditatieweekenden van Zen.nl. Na een paar sessies in Doetinchem en Nijmegen merkte ik dat ik “thuis” gekomen was. Op het matje viel alles op z’n plek. De rust, de stilte, maar ook de afstand die ik kon nemen van mijn leven in chaos.
Blussen
Er kwam meer rust, balans en zekerheid. Ik leerde meer op mijn intuïtie te vertrouwen nadat ik mijn hele leven alles had gerationaliseerd. Tijdens een sesshin stelde Floor mij de vraag; “Als dit het is, is dit het dan?” Deze vraag bleef maar nagalmen in mijn hoofd. Genietend van een kopje koffie onder de beukenboom, zittend op een bankje, kwam de vraag weer. Is dit ’t dan? Ik begon me af te vragen wat als? Als ik nu eens een hartaanval krijg en dood neerval. Wat dan? Toen begon ik mij te realiseren dat ik als mens wél gedeugd had. Ik heb altijd voor anderen gezorgd en geprobeerd mijn best te doen. Dàt was het moment dat ik het gevoel kreeg dat ik mocht leven in plaats van overleven.
Na een half jaar besloot ik dat dit mijn levensinvulling werd. Ik ben toen begonnen met mijn ziop-traject (2019), de
zenlerarenopleiding. Het werd mij duidelijk dat als ik wilde dat de ervaringen die ik opgedaan had in mijn leven nog enige zin hadden, ik het beste andere mensen kon helpen die in eenzelfde proces zitten. Die richting ben ik drie jaar geleden ingeslagen en blijf ik volgen. Mijn intentie is geworden anderen helpen het leven te lijden. Inderdaad met lange ij, want vanuit de eerste edele waarheid is het leven lijden. En met lijden heb ik redelijk ervaring opgebouwd.
Gecontroleerd branden
Dit voorjaar ga ik examen doen. Mijn bedrijf heb ik inmiddels beëindigd. Ik geef les als zenleraar in Delft en merk dat dit mij veel voldoening geeft en persoonlijke groei. Voor mijn kinderen ben ik eindelijk de mentale steun en toeverlaat die ik wil zijn. Ik heb het idee van een maakbaar leven losgelaten en ben gelukkiger dan ooit. Ik ben rustiger geworden, geland volgens sommigen, ik voel me rijk aan ervaringen en ben blij met de mensen die in mijn leven zijn geweest en de mensen die er nog zijn. De parallel met een Sequoia voel ik meer dan ooit. Gegrond en ervaren, geblakerd door bosbranden. Ik heb het gevoel dat ik toekomstige bosbranden kan doorstaan.
De parallel met de dagelijkse praktijk is dan ook dat echte groei pas ontstaat als je uit je comfortzone komt. Dat is moeilijk, lastig en vaak pijnlijk. Je kunt net als ik wachten tot er onverwachts iets gebeurt in je leven. De zogenaamde bosbrand die je uit je comfortzone duwt, maar dat is vaak een pijnlijk en langdurig proces. Beter is het om dan net als de boswachters in de Sierra Nevada af en toe gecontroleerd te beginnen om je persoonlijke bosbrand aan te steken. Ik heb gemerkt dat een sesshin (stilteweek) een behulpzaam middel hierin is. Je raakt zeker uit je comfortzone en het dwingt je je eigen ik weer wat verder te verdiepen. Vaak hoor ik zeggen dat een sesshin een jaarlijkse grote beurt voor de geest is. Voor mij is het mijn jaarlijkse bosbrand die de boel weer wat opruimt zodat er weer groei kan plaatsvinden.
Binnenkort is het weer zover. Ik kan niet wachten tot ik de boel weer eens in de fik mag steken!
Data komende sesshins
Van 26 juni t/m 2 juli 2022 o.l.v. Rients Ritskes (volgeboekt)
Van 3 t/m 9 juli 2022
extra sesshin o.l.v. Peter van Beukelen (
nog enkele plaatsen beschikbaar)
Van 2 t/m 8 oktober 2022 o.l.v. Arthur Nieuwendijk (volgeboekt)
Van 15 t/m 21 januari 2023
Van 7 t/m 13 mei 2023
Van 2 t/m 8 juli 2023
Van 6 t/m 12 augustus 2023
Van 1 t/m 7 oktober 2023
Arjen oefent compassie Help hem als je wilt
Interview Anne Peters: ‘veerkracht en flexibiliteit, dat is waar zen om draait.’
Meditatie in plaats van Medicatie
Zentuinen studiereis begonnen
Kandinsky ontroert
Angst: een toenemend probleem