ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Veertig jaar na mijn moeders dood
Lydia Sevenster /
Zen.nl Haarlem
Al mediterende dienen zich langzaam maar zeker de steeds oudere bubbels aan om verwerkt te worden en ons inzicht te geven. Deelnemen aan een
sesshin - een week lang heel veel mediteren - bespoedigt dit proces. Alles wat in de opvoeding goed en fout is gegaan blijkt een bron van inspiratie en levenslessen. Dat werd ook Lydia duidelijk toen ze zich tijdens de laatste sesshin, veertig jaar na het overlijden van haar moeder, realiseerde hoe moeilijk die het haar had gemaakt en hoe anders het ook kan.
Rollen in de groep
Tijdens mijn lange schoolloopbaan was ik jaren mentor van steeds weer een nieuwe eerste klas. Een spannend onderdeel van die begeleiding was het kennismakingsrondje: de 28 leerlingen zaten in een kring en vertelden iets over zichzelf. Ze konden zelf besluiten hoe oppervlakkig of persoonlijk hun bijdrage zou zijn.
Ik zat op scherp. Ik had de namen bestudeerd en gelezen van welke basisschool ze kwamen. Sommige scholen lagen in dure buurten, andere in een achterstandswijk en ook kwamen er kinderen van scholen uit omliggende dorpen. Ik keek de kring rond en herkende de kinderen die een of twee klassen hadden overgeslagen met als het ware hun korte broek nog aan. Ik zag de hockeyjongens die waarschijnlijk behalve een mooi huis met zwembad in Nederland ook een mooi huis met zwembad in Frankrijk hadden. Er was de
queen bee die zich met haar hofdames om zich heen alweer een comfortabele plek had veroverd. Er waren de schuchtere kinderen en de joviale types die grapjes maakten.
De jongen met de moeilijke voeten
Eén jongen liep vreemd, had aangepaste schoenen aan, verhoogde zolen in een onaantrekkelijk model. Kon dat een reden tot pesten worden? Ik was op mijn qui-vive: in mijn mentorklas wordt niet gepest.
Hij was aan de beurt en begon te vertellen over de samenstelling van het gezin waartoe hij behoorde. Vervolgens wees hij naar zijn voeten en zei dat hij van voetballen hield maar dat dat door zijn handicap niet lukte: ‘Ik heb deze moeilijke voeten en dat is levenslang’. Hij vertelde het
matter of fact; zo was het eenmaal. Hij had het kennelijk geaccepteerd. De kinderen waren perplex, zeiden aanvankelijk niets maar de sfeer veranderde, er viel een spanning weg. Het leek alsof zijn lot een gedeeld lot werd, dat de groep zijn handicap omarmde en dat daarmee een onderlinge band werd gesmeed.
Zijn acceptatie maakte hem sterk, zijn openheid was ontwapenend, zijn kwetsbaarheid was zijn kracht. In de zes jaar erna heb ik nooit gemerkt dat iemand vervelend tegen hem deed. Zijn verwerking van zijn misvormde voeten en zijn open instelling daarover maakten het mogelijk dat de hele groep er goed mee om kon gaan. De sfeer in de groep werd lichter omdat hij de bubbel van zijn moeilijke voeten had verwerkt.
Lang in Nederland
Hoe ging ik zelf met mijn bubbels om op die leeftijd? Ik had een grote bubbel die niemand kon ontgaan: mijn lengte. Als kind werd ik al snel lang, eerst tot mijn vreugde (welke kleuter wil niet groot zijn?) maar al snel werd het een bron van zorg vooral voor mijn moeder en daardoor ook voor mij. Zij vroeg zich steeds hardop af wanneer ik toch eens zou stoppen met groeien: er zouden geen schoenen voor me zijn, geen jurken zouden me passen en als ultiem schrikbeeld: er zou geen man zijn groter dan ik. Ik was bang dat er geen prins zou zijn die een klein glazen muiltje bij mij zou komen passen, voor mij een zeer romantisch beeld. Kortom, verbaasde opmerkingen van ooms en tantes dat ik weer gegroeid was, maakten me niet blij en gek genoeg begonnen kinderen op straat me ook na te roepen ‘of het boven koud was’ en dergelijke. Alsof zij de bubbel roken.
Lang in Japan
De bubbel werd kleiner toen ik ging studeren en een lange man vond met wie ik als student in de zeventiger jaren voor vijf jaar naar Japan ging. De Japanse vrouwen kwamen bij mij tot borsthoogte en ‘s morgens in de metro stak ik met kop en schouders boven de zee van zwarte Japanse mannenhoofden uit. Elke van die 365x5 dagen werd ik aangegaapt, er werd geïnformeerd hoe lang ik precies was, wat ik at om zo lang te worden, welke oefeningen ik deed om zulke lange benen te krijgen, er verschenen foto’s van mij in tijdschriften terwijl ik niet eens wist dat de foto's genomen waren. Kortom Japanners staken hun verbazing niet onder stoelen of banken en wilden tips voor zichzelf en hun kinderen. Maar een uitzondering zijn, ook al is het een positieve, is lastig. Na vijf jaar dit elke dag te hebben ervaren, gingen wij terug naar Nederland. Eenmaal terug besloot ik niet meer lang te zijn. Ik ben gewoon een lange Nederlandse vrouw en meer niet.
Relatie ouder-kind
Als ik mijn situatie vergelijk met die van de jongen met de moeilijke voeten valt natuurlijk het verschil in de houding van de ouders op. Zijn ouders hadden, zoals in een later gesprek bleek, zijn pech geaccepteerd en voor hem een pad gebaand waarop hij makkelijk kon lopen. Mijn ouders maakten het mij niet makkelijk, zij maakten mij onnodig bezorgd wat leidde tot heel wat jaren verdriet en spanning. Pas de acceptatie door mijn man en later door mijn vriend maakte dat ik deze bubbel kon hanteren.
Tijdens de afgelopen
zomersesshin had ik de relatie met mijn moeder als één van mijn thema’s gekozen: hoe kan ik haar, nota bene veertig jaar naar haar dood, eindelijk vergeven? Onverwacht kwam één uitspraak van haar naar boven. Het was een uitspraak kort voor haar dood waaruit bleek dat ze inzag dat ik een heel ander kind was dan ze had gehoopt. En ze zei dat ze zag dat ik goed was zoals ik ben. Die ene zin maakte veel goed maar er is voor mij wat onze relatie betreft nog wel een weg te gaan.
Data komende sesshins
Wintersesshin 2023 van 15 t/m 21 januari 2023 o.l.v. Yvonne Visser (wachtlijst)
Voorjaarssesshin 2023 van 7 t/m 13 mei 2023 o.l.v. Floor Rikken (wachtlijst)
Zomersesshin 2023 van 2 t/m 8 juli 2023 o.l.v. Rients Ritskes (wachtlijst)
Zomersesshin 2023 van 6 t/m 12 augustus 2023 o.l.v. Peter van Beukelen
Herfstsesshin 2023 van 1 t/m 7 oktober 2023 o.l.v. Arthur Nieuwendijk
Van hernia tot zen
Wat is angst en hoe er mee om te gaan
Ik geloof dat ook kinderen behoefte hebben aan momenten van rust en zelfreflectie
Experiment: Zie alles als een droom
Door zen heb ik ingezien dat het leven draait om de verbindingen die je maakt
Recensie Nexus van Yuval Noah Harari