ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Mijn tweede sesshin
Therésa de Goede /
Zen.nl Rotterdam
Op aanraden van mijn zenlerares ging ik voor de tweede keer naar een sesshin, een hele week in stilte mediteren. De eerste sesshin was juist door het vele mediteren ook zwaar geweest. Dus hoe zou het me nu vergaan?
Vooruitzicht
Hoe dichter de datum voor vertrek naderde, hoe meer ik er al mee bezig was in mijn hoofd. Ik kon me nog goed de eerste
sesshin herinneren. Die stond in mijn geheugen gegrift. Zowel geestelijk alsook lichamelijk omdat ik al dagelijks met pijn leef vanwege mijn reuma. De vorige keer liep ik op mijn tandvlees van de pijn, maar als resultaat heb ik twee grote oerbubbels doorleefd en losgelaten.
Zou het me beter afgaan? Wat is beter? Moet het beter gaan? Het gaat zoals het gaat, zei mijn moeder altijd. Dus alles is goed. Pijn is weerstand, daar was ik wel achter, dus hoe minder weerstand, hoe beter het zou gaan. Ik besloot er niet meer verder over na te denken en alles over me heen te laten komen.
Ik kon gelukkig met iemand meerijden die onderweg zei "nou, we gaan weer een hele week afzien!" Ik dacht toen, afzien? Ik wil helemaal niet afzien. Wat is eigenlijk afzien? Ik heb al genoeg afgezien in mijn leven. Ik wil genieten. Ja, dat ga ik doen. Ik ga genieten van deze sesshin. Goed hotel, goed eten, prachtige omgeving en alleen maar ademen en alles verder laten komen zoals het komt.
Al begonnen voor het begon
In het hotel aangekomen begon mijn eerste beproeving al gelijk toen de baliemedewerkster vroeg de QR code op mijn telefoon te laten zien. Telefoon? Die had ik deze week toch niet nodig? Die had ik thuis laten liggen. De paniek sloeg direct toe. Mijn hartslag versnelde en ik kreeg het warm. Kon ik nu niet meedoen? Moest ik terug naar huis en zo ja, dat kostte me een hele dag. Gelukkig kon ik van iemand een telefoon lenen die ook een prima idee had. Even naar huis bellen, foto van QR-code mailen en het is oké. Het klonk goed, maar thuis werd er niet opgenomen en de tijd verstreek. Ik maande mezelf tot kalmte. Dit was nou niet het begin waar ik op hoopte. Wat te doen? Terug naar de baliemedewerkster, die ik vroeg, hoe nu verder als het niet gaat lukken op tijd? Dan kon ik wel meedoen, maar niet met de anderen eten, dat moest dan apart op mijn kamer.
Dus ik mag blijven, kan gewoon meedoen, kan naar mijn kamer en krijg ook nog te eten! Ik nam even afstand van mijzelf en moest lachen om deze hele situatie. Wat een fantastische start van de sesshin! Ik werd naar Floor gebracht die inmiddels op de hoogte was van de eis van het hotel. Ze stelde mij gerust. Ze zei: “We gaan dit oplossen, je bent welkom en ik ben blij dat je er bent! Zet het nu maar van je af.” Ik knikte en voelde een golf van liefde door mij heen gaan. Vanaf diezelfde avond nog mocht ik gelukkig gewoon bij de anderen aan tafel zitten.
Weerstand opgeven
Toen ik in de grote zaal op mijn mat zat heb ik de spanning in mijn lichaam direct losgelaten. Ik ga genieten van deze week en dit hobbeltje was een mooie test hoe er mee om te gaan. Ik zag de prachtige bomen door het grote raam. Meebewegen met de wind, buigzaam zijn. Weerstand is pijn. Ik verbaas me elke keer weer hoe mooi het leven in elkaar zit.
Dan worden de taken voor de week verdeeld en mag ik met iemand samen de teisho-verslagen maken. Kan ik dit wel? Even toch die twijfel, maar ik mag het doen, dus zal het wel lukken. Het is een uitdaging en ik hou van uitdagingen, dus perfect!
Doordat ik bij elke teisho heel goed geconcentreerd moet luisteren om niets te missen, komt het ook heel direct binnen. Het thema is 'verweven leven' en ik leer alles over schimmels, paddenstoelen en netwerken waar ik het bestaan niet van wist. Schimmels en paddenstoelen met de meest vreemde namen, die vernoemd worden naar wat ze het liefste doen. Wat zou mijn naam zijn als ik omschrijf wat ik het liefste doe? De verbondenheid van alles spreekt mij het meeste aan. Ik ben daar ook onderdeel van en dat voelt goed. Ik voel me verbonden.
Ik verheug me al op de groepskoan van deze week, want ik ben gek op koans. Ik word er rustig van. Ik leer van
koanstudie dat ik niet alles hoef te weten. Dat ik niet dom ben als ik het niet weet. Moet ik alles weten? Dat ik met denken er meestal niet uitkom. Ja, denken wordt zwaar overschat. Dat zeg ik ook als ik op mijn mat zit en mijn denken de boventoon wil voeren. Het zoeken in mijzelf is altijd een ontdekkingsreis. Ik vergelijk het met de ontdekkingsreizen uit Jules Vernes’ boek,
Naar het middelpunt der aarde. Maar in dit geval reis ik naar het middelpunt in mijzelf. Dan denk ik aan mijn paddenstoelennaam; langharig koan-vretertje lijkt me wel wat.
Oefenen met weerstand
Dan zijn daar de avondmeditaties buiten en het is echt heel koud. De eerste avond voel ik de weerstand duidelijk de boventoon voeren in mijzelf. Het is toch niet normaal om nu buiten te zitten?! De volgende avond denk ik al aan de koude nog voordat we buiten zijn en ik voel de weerstand al opkomen. Maar als we daadwerkelijk twee minuten buiten mediteren gaat het regenen en wordt besloten naar binnen te gaan en het voor die avond verder te laten voor wat het is. Ik moet denken aan het gezegde: een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden wat hij vreest. Morgen ga ik het anders doen. Ik ga echt voelen hoe het is buiten. Is het echt koud? Wat is kou? Kan ik daar dan niet tegen? Is het net als pijn? Het laten zijn zonder er van alles van te vinden. Ik besluit het te laten komen zoals het is. Dat werkt beter. Het voelt niet zo erg als ik denk dat het is. Donderdag gaat het beter en de weerstand is weg. Vrijdagavond bespeur ik in mijzelf een moment van, lekker frisse inademing! Het buiten mediteren heeft nog steeds niet mijn voorkeur, maar ik leer er mee omgaan.
Vroeger dacht ik altijd dat ik mezelf moest veranderen om steeds maar beter te presteren, te groeien of hoe je het ook wilt noemen. Door zen leer ik meer en meer mezelf te accepteren zoals ik ben en te onderzoeken hoe ik ben. Wie ik werkelijk ben zonder opsmuk, zonder masker en puur. Dan mag alles er zijn, gewoon zoals het is. Ja, dat geeft vrijheid en rust.
Overgeven aan de situatie
Toch is er op vrijdagmorgen nog een mooie les voor mij weggelegd. Ik kijk verkeerd op het rooster en denk dat ik lekker even een halfuurtje op mijn kamer kan rusten. Als ik daarna richting de grote zaal loop zie ik dat iedereen al in meditatie is. Wat te doen? Wachten tot de loopmeditatie en dan binnenglippen? Dan valt het niet zo op…
Nee, dat ga ik niet doen. Het is pas een probleem als ik er een probleem van maak. Dat wil ik niet. Ik accepteer de situatie en loop rustig de zaal binnen en ga naar mijn plekje. Kan gewoon. Ik ga zitten en moet in mezelf lachen. Leuk testje voor mezelf, hoe ga ik hier mee om.
Zo is de sesshin een week geweest om mezelf over te geven aan de situatie, op mijn lichaam te vertrouwen en te ervaren dat alles wat ik voel er mag zijn zonder daar een definitie aan te geven.
Data komende sesshins
Van 8 t/m 14 mei 2022 o.l.v. Floor Rikken (volgeboekt)
Van 15 t/m 21 mei 2022 o.l.v. Yvonne Visser (3 plaatsen beschikbaar)
Van 26 juni t/m 2 juli 2022 o.l.v. Rients Ritskes (volgeboekt)
Van 3 t/m 10 juli 2022 o.l.v. Peter van Beukelen
Van 2 t/m 8 oktober 2022 o.l.v. Arthur Nieuwendijk
Interview zenleraar Walter Jacobs
Van hernia tot zen
Wat is angst en hoe er mee om te gaan
Ik geloof dat ook kinderen behoefte hebben aan momenten van rust en zelfreflectie
Experiment: Zie alles als een droom
Door zen heb ik ingezien dat het leven draait om de verbindingen die je maakt