ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Trein gemist?
Door Florentine van Lookeren Campagne
Zen.nl Nederland
Column over zen, meditatie en moederschap
Moeshin zit op het station en wacht op de trein der verlichting. Wachten wachten wachten, en er komt maar niks. Geen trein, althans. Wel mensen. Moeshin krijgt volgers. Allemaal op dat perron op die trein wachten. En dat duurt jaren. Volgers krijgen relaties, volgers krijgen kinderen, en al dat rondgekrioel van koters leidt enorm af van het geconcentreerd op die trein wachten. Moeshin opent een kinderdagverblijf, een school en een honkbalteam. En het einde van het liedje is dat hij helemaal niet meer op die trein wacht. Hij is alleen nog maar bezig met wat er op dat moment gedaan moet worden.
Moeshin is voor zichzelf op dat perron gaan zitten. Hij wil heel graag op die trein. Maar dan komen die volgers en tsja, dan voelt hij zich verantwoordelijk. Er zijn slaapplaatsen nodig, een fatsoenlijke wc, eten en drinken… De komst van de kinderen is de druppel die de emmer doet overlopen. Hij ergert zich enorm aan die ouders, die verlichting zitten te zoeken en hun kinderen verwaarlozen. Hij staat op en doet wat er gedaan moet worden. Tegelijkertijd is hij woedend, omdat hij nu zelf niet meer toe komt aan het wachten op de trein. Wat als die trein net nu langskomt en hij mist hem, omdat hij luiers staat te verschonen?
Na een tijdje echter merkt hij dat hij helemaal niet meer zit te wachten op de trein. Hij heeft het te druk met wat er gedaan moet worden. We laten Moeshin achter, zo vertelt Charlotte Joko Beck, terwijl hij met de pubers bezig is hout te zagen voor een schommel voor de kleintjes.
Mu shin is een staat van zijn, van flow, vrij van gedachten of emoties, maar vol opperste concentratie en aanwezigheid. In die staat, laat Joko Beck zien, doen we gewoon wat er te doen is. We wachten niet meer op de trein, we zijn de trein.
Kinderen en verlichting, het gaat niet goed samen. Moeshin heeft daar reuze last van. Binnen zen.nl ben ik ook een paar keer tegen het idee aangelopen dat er zoiets is als een biologisch pad en een spiritueel pad, waarbij het één duidelijk hoger in aanzien staat dan het andere en een combinatie van de twee nauwelijks mogelijk is. Zwangere vrouwen, zo las ik nota bene in ZenActueel, die komen na de geboorte niet meer terug in de les. Die stoppen met zen.
Ikzelf heb ook gemerkt dat op je kussentje gaan zitten de snelste manier is om een slapende baby wakker te maken. Krijg je een kind, lijkt het wel, dan heb je de Trein definitief gemist. En niet alleen de verlichtingstrein. De carrièretrein, vriendschapstreinen, sporttreinen, ze denderen allemaal voorbij terwijl ik stil sta.
Toen ging ik op
weekendsesshin in Breda. Breda, dat is blijkbaar het station waar je moet wezen als zennende ouder, want daar las men het verhaal van Moeshin voor. Moeshin, die zijn leven heeft gewijd aan het spirituele pad en die we schommels zien zagen voor de kinderen.
Hoera! dacht ik. Blijkt er dus toch maar één pad te zijn, met zen als het stevige paar wandelschoenen dat mij de pieken en dalen door helpt. En met het ouderschap als zelfgekozen weg, met extra hoge pieken en extra diepe dalen, maar hoe dan ook integraal onderdeel van dat pad.
Ouderschap op zichzelf maakt niet heilig. Integendeel. Ik denk regelmatig: Ik daag de Dalai Lama uit om onder deze omstandigheden sereen te blijven glimlachen. Ik heb inmiddels enig begrip voor de Boeddha die zijn vrouw en kind zomaar in de steek liet. (‘Jongens, éven stoppen met kakelen, zo kan ik toch niet het probleem van ziekte en ouderdom en dood oplossen?’)
Ouderschap is wel een extreme spoedcursus in doen wat er gedaan moet worden. Vergeet het zoeken naar die os. Ouders staan op de markt, hopelijk met lege handen en een os in de buurt, maar als niet, dan toch.
Ik streef ernaar, om daar te staan in een staat van mu shin, van flow, maar dat is een streven. Ik denk regelmatig aan al die treinen die voorbij rijden terwijl ik in speeltuintjes rondhang. Maar het gebeurt wél, dat ik in speeltuintjes rondhang terwijl ik in speeltuintjes rondhang. Laat mij daar maar achter, terwijl ik bezig ben met de schommel.
Lees ook de vorige column van Florentine:
De kinderen die we niet kregen
In Memoriam: Ton Lathouwers
Arjen oefent compassie Help hem als je wilt
Interview Anne Peters: ‘veerkracht en flexibiliteit, dat is waar zen om draait.’
Meditatie in plaats van Medicatie
Zentuinen studiereis begonnen
Kandinsky ontroert