ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Schrijfbubbels
Dymphie Eeftens /
Zen.nl Breda
Hoe een bubbel op de nonnenschool je toch verder kan helpen beschrijft Dymphie in onderstaande artikel over ‘niet links mogen schrijven’. Dymphie geeft les in Zen.nl Breda
Het speelde op de lagere meisjesschool, onderdeel van een kloostergemeenschap. De school werd geleid door een hoofdzuster de nonnen gaven les. Het was in die tijd nog de gewoonte om linkshandige kinderen rechtshandig te leren schrijven. Ik was zo’n kind. En om het proces zoveel mogelijk ‘te versoepelen’ moest ik ook rechtshandig leren eten en handwerken. Maar voor mij was het bijna onmogelijk om het rechtshandig schrijven onder de knie te krijgen.
Inmiddels weet ik dat ik toen veel te veel mijn best deed om het goed te doen en dat werd een rode draad in mijn leven. Door teveel mijn best te doen hield ik mijn pen te krampachtig vast en drukte ik deze veel te stevig op het papier. Hierdoor vloeide de inkt niet, het vlekte alleen maar. Het enige wat mijn geploeter opleverde was steeds een onvoldoende voor schoonschrijven op mijn rapport.
In 1969, kort na de eerste maanlanding was er een opstelwedstrijd waar wij als school ook aan deelnamen. Misschien was er niemand zo verbaasd als ik, dat juist ik met mijn opstel de 1e prijs won. ‘Leuk’ zul je denken, eindelijk toch iets positiefs als het over schrijven gaat. Helaas, de hoofdzuster kwam zelf de prijs uitreiken in de klas en wat ze toe zei ben ik nooit meer vergeten: “Zo jammer dat ik nu net de prijs moet geven aan het meisje met het lelijkste handschrift op deze school.” Iedereen begrijpt hoe ik mij voelde. De blijheid van het winnen was in één keer over.
Maar het verhaal krijgt een wending, want door deze ervaring en veel mediteren voel ik mij steeds meer gemotiveerd te schrijven. Bijna elke dag schrijf ik. Eerst uit een soort verzet: “ik zal wel eens laten zien dat ik wel netjes kan schrijven”. Later als een waardevolle manier om de dag af te sluiten of om mijn dag mee te beginnen. Het is een fijne manier om te reflecteren of mijn dankbaarheid te benoemen. Pen en papier zijn nu toch echte vrienden geworden.
Pen en papier staan nu voor mij symbool voor de manier waarop jeugdbubbels werken. Mits verwerkt dragen bubbels bij aan onze persoonlijke groei en ontwikkeling. Ik zie mezelf niet langer als slachtoffer van mijn jeugd, maar zie nu dat juist mijn negatieve jeugdervaringen eraan hebben bijgedragen dat ik ben wie ik nu ben, en dat ik door het zien en doorzien van mijn bubbels kan blijven veranderen en leren. Ik leer steeds opener en vrijer en met meer zelfvertrouwen in het leven te staan, waarbij het leven en mijn medemensen in elke hoedanigheid mijn spiegel zijn. En als zenleraar merk ik hoe inspirerend het soms voor anderen is om eerlijk te zijn over je bubbels en wat die je gebracht hebben.
Ik kijk en ik leer,
ik kijk en ik groei,
ik kijk en ik zie mijn fouten,
ik kijk en ik zie mijn valkuilen,
ik kijk en ik zie mijn leerpunten,
ik kijk en ik leer,
kijk ik schrijf.
In Memoriam: Ton Lathouwers
Arjen oefent compassie Help hem als je wilt
Interview Anne Peters: ‘veerkracht en flexibiliteit, dat is waar zen om draait.’
Meditatie in plaats van Medicatie
Zentuinen studiereis begonnen
Kandinsky ontroert