ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Mijn kind wil/niet mediteren
Annemarie Wenzel,
Zen.nl Enschede
In het kader van haar
zenleraar-examen schreef Annemarie onderstaande artikel over het mediteren met haar zoon van vijf.
“Mama, we moeten nog mediteren.” Mijn zoon van vijf ziet kans om een nieuw onderdeel toe te voegen aan zijn slaapritueel. Naast het tandenpoetsen, boekje lezen, drie keer slaap-kindje-slaap en de kus, nu ook het mediteren. De laatste weken stond hij steeds vaker rond 02:00 uur aan ons bed, wakker na een enge droom. Niet bevorderlijk voor zijn nachtrust én voor die van ons.
De
zwarte mat en het kleine meditatiekussen zijn gewaardeerd speelmateriaal, net als de bel. Hij weet dat mama wekelijks naar zenles gaat en het kussen gebruikt om te mediteren. Ik probeer zo nu en dan uit te leggen wat dat is, dat je heel stil zit, rustig ademt, ruimte geeft aan de leuke en de minder leuke dingen van de dag. Een enge droom is niet fijn, misschien helpt het om er ruimte aan te geven voor het slapen gaan. Dan heb je daar ’s nachts geen last meer van.
Dat wil hij wel proberen, zeker als dat betekent dat het slapen nog even wordt uitgesteld. Hij krijgt zijn eigen kussentje en mat en een paar instructies: dat we oefenen om zo stil mogelijk te zitten en op onze ademhaling te letten. En dat we, als de bel na afloop klinkt, tegelijk buigen, nog een laatste keer rustig in- en uitademen en dan is het klaar.
Ik zet de timer op twee minuten en sla drie keer op de bel. Hij zit heel stil tegenover mij, vangt even mijn blik, maar volgt mijn voorbeeld als ik niet reageer. Twee minuten lang zit hij rustig en stil. Ik ben verbaasd en toch ook wel een beetje trots. Als de bel klinkt, buigen we samen en is hij klaar om nu dan echt naar bed te gaan.
Hij slaapt heerlijk, dus de volgende dag gaan we opnieuw zitten voor het slapen. Hij heeft doorgevraagd en weet nu dat ik 20 minuten mediteer. Dat wil hij ook wel. Maar dat is te lang, we gaan vandaag voor drie minuten. Zo stil als hij de eerste avond zat, zo wiebelig is hij nu. “Mag ik ook liggen, mama?” “Ja, als je maar heel stil ligt.” De metafoor stil-als-een-berg helpt even, maar niet lang en de drie minuten duren een eeuwigheid. Okee, morgen weer een kans. Terug naar twee minuten. Nog meer spelen, rollen, draaien – irritant, ik realiseer me dat hij me te pakken heeft. Ik vind het een fijn idee om met hem te zitten, hem te observeren, samen te oefenen, maar in praktijk is dit nauwelijks zitten en vooral uitstellen.
“Nee, vanavond zitten we niet. Jij bent alleen maar aan het klieren.” “Maar mam, dan kan ik niet slapen. Dan zitten de enge dingen nog in mijn hoofd.” “Okee, dan tel ik voor je.” En zo komt het dat ik nu elke avond tel voor het slapen gaan. Van 30 naar 0. Met aandacht, geconcentreerd, gelijkmatig, net als het zingen van de hartsutra. Inmiddels telt hij ook voor mij. Ja, dat heet uitstellen maar het is een fijne manier om de dag met hem af te sluiten en de avond te beginnen. We worstelen allemaal – met kleine en grote dingen. Zen leert me om te worstelen met steeds meer mildheid.
In Memoriam: Ton Lathouwers
Arjen oefent compassie Help hem als je wilt
Interview Anne Peters: ‘veerkracht en flexibiliteit, dat is waar zen om draait.’
Meditatie in plaats van Medicatie
Zentuinen studiereis begonnen
Kandinsky ontroert