ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Foto © Zen.nl
Klaar met ‘mindful’ zijn
Door Florentine van Lookeren Campagne
Zen.nl Nederland
Column over zen, meditatie en moederschap
Mijn moeder appte me zo’n filmpje door waar je een goed gevoel van zou moeten krijgen. Het was het verhaal van Joshua Bell, een wereldberoemd violist, die in zijn ouwe kloffie op het centraal station van Washington stond te spelen. Hij speelde een van de moeilijkste stukken uit het repertoire, op een van de duurste instrumenten. Behoorlijk wat nen, dus. En jawel, slechts de kindertjes, nog helemaal in het moment, stopten voor hem, terwijl hun ouders hen chagrijnig aan de arm voorttrokken, schijnbaar onaangedaan door de schitterende kunsten van Bell.
Laten we ons meer bewust zijn van de mooie dingen in het leven, was de aansporing, en in het moment leven, net als de kindertjes.
Bwèèrgh.
Die ‘mindfulness-verpakt-als-stil-verwijt’ daar ben ik echt helemaal klaar mee. Zullen we mensen die op een station rondlopen eens niet verwijten dat ze een trein willen halen? Het was nota bene spitsuur. Je zou het zelfs mindful kunnen noemen dat zij hun aandacht bij hun taak houden en zich zelfs niet door Joshua Bell laten afleiden.
Bovendien, wie zegt, dat ze de schoonheid van dat moment niet beleefd hebben? Van de duizenden mensen die langsliepen heeft misschien wel de helft aangevoeld dat de sfeer in de stationshal aangenamer was dan normaal. Enkele honderden hebben bewust genoten van die luttele seconden vioolmuziek. Enkele tientallen hebben ‘s avonds hun eigen viool er weer eens bij gepakt.
De vader die zijn kind zo wreed uit het moment haalde, heeft ‘s avonds uit schuldgevoel direct een viooltje gekocht voor zijn kind. Helaas was het kind niet gestopt voor de viool, maar voor het gekke petje van Joshua. Jarenlange strijd over lesjes oefenen is het gevolg en het kind ontwikkelt een hekel aan klassieke muziek.
Oké, dit heb ik verzonnen, maar het zou zomaar kunnen. Zo ontstaan
bubbels.
De ergernis over de aansporing om altijd maar
mindful te zijn, dat is natuurlijk mijn bubbel. Ik zou het zo graag anders willen, maar heel de dag net als mijn kinderen van alle boterbloemen langs de weg genieten, mij lukt het niet.
O jee, maar als je niet
mindful bent, ben je geen goede moeder, roepen de mama blogs en de opvoedboekjes. Ga naast je kind staan als hij treuzelt onderweg, en kijk met hem mee! Gooit je kind de pap over zijn shirt vijf minuten voordat de school begint? Wees gewoon lekker in het moment!
Dus als ik bezig ben met oversteken, maar mijn peuter staat heel
mindful midden op de weg stil omdat er een vliegtuig overvliegt, moet ik dan naast hem gaan staan en meekijken? Gaan we echt te laat komen op school, omdat we samen eerst uitgebreid bekeken hebben welke papvlek het meeste op een schaapje lijkt?
Soms heb ik het idee dat het grootste gedeelte van mijn taak als ouder is, om juist
niet in het moment te zijn. Mijn taak is vooruitdenken, omdat mijn kinderen die zo goed in het moment leven, dat nog niet kunnen.
Als we binnen zijn, ben ik bezig met bedenken hoe we de deur uit komen. Onderweg naar de speeltuin ben ik bezig met bedenken hoe laat we weer naar huis moeten voor eten en slaapjes. Als we de trein moeten halen, calculeer ik in dat we drie keer gaan stoppen voor boterbloemen langs de kant van de weg en stokken die per sé mee moeten, plus de scène op het perron als blijkt dat de stokken niet mee de trein in mogen. Moet ik ook nog stoppen voor Joshua Bell? Sorry, maar dat zit niet in het programma.
Erg hè. Hoe mind-loos. Jaren van zentraining door de plee gespoeld. Vreselijk.
En toch. Er zal vast nog wel te sleutelen zijn aan de balans, maar door driekwart van de tijd totaal niet
mindful te zijn, is er ineens ruimte voor het moment. Ik zie mijn kleuter ontspannen als blijkt dat we toch weer op tijd op school zullen komen. Ik voel de wang van mijn peutertje tegen de mijne nadat ik hem net op tijd van de weg heb geplukt. En ik hoor het gesis van treindeuren die achter me sluiten terwijl we - op tijd! - neerploffen op de banken.
Dat is muziek, meneer Bell, dat is genieten.
Lees ook de eerdere columns over zen, meditatie en moederschap:
1.
Echte moeders schaatsen niet
2.
Mijn kinderen zijn schatten
3.
Black = White
4.
Wel of geen aantekeningen maken
In Memoriam: Ton Lathouwers
Arjen oefent compassie Help hem als je wilt
Interview Anne Peters: ‘veerkracht en flexibiliteit, dat is waar zen om draait.’
Meditatie in plaats van Medicatie
Zentuinen studiereis begonnen
Kandinsky ontroert