ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Echte moeders schaatsen niet
Door Florentine van Lookeren Campagne
Zen.nl Nederland
Column over zen, meditatie en moederschap
Er schaatst een jonge vrouw over de vijver. Ze duwt met één hand een kinderwagen voort met een baby erin. Aan de andere hand heeft ze een kleuter op glij-ijzertjes. Haar peuter zit op de slee die met een lijntje aan de kinderwagen vast zit.
We maken een praatje. Haar man is een toertocht aan het maken vertelt ze. ‘Best gek eigenlijk, want hij houdt helemaal niet zo van schaatsen. Ik ben een veel fanatiekere schaatser dan hij. Maar ach, dit is ook leuk. De kinderen gaan dit hun hele leven lang herinneren.’ Ze lacht. Een half lachje.
Deze vrouw is het plaatje van een moeder. Met drie kinderen onder de vijf het ijs op, dat is hard werken. En natuurlijk gunt ze haar man zijn uitje. Ze geniet van het plezier van haar gezin. Pas toen ze al op het ijs stond realiseerde ze zich dat ze haar eigen plezier had opgeofferd. “Maar ach. Dit is ook leuk.”
Het was zo’n mooi plaatje dat ik er jaloers van werd. Ik stond immers maar met twee kinderen op het ijs. Ik had geeneens een baby bij me. Zij was een betere moeder dan ik. Haar offer was groter.
Koan: wat is een moeder? Is een moeder inderdaad iemand die zich opoffert? Hoe ziet haar gezicht eruit, als haar kinderen geboren zijn?
Bleekjes, meestal. Met wallen. Moeder worden zie ik als een transitie en die begint met een offer. Je lichaam gaat stuk. Je offert slaap en comfort en energie. En verdriet, als er iets mis gaat. Het hele proces is niet zonder gevaar. Je kunt er aan overlijden. ’t Gebeurt niet meer zo vaak, maar het gebeurt.
De keuze voor een kind blijkt een keuze te zijn om nodig te zijn. Er is een levend wezen met grenzeloze verlangens, die gestild of begrensd moeten worden voor je aan je eigen grenzeloze verlangens toe kunt komen. En ik denk dat maar weinig mensen daar bewust voor gekozen hebben. We dachten aan liefde, aan zachte wangetjes en babylachjes en de kans om nog eens te genieten van de dingen die we zo leuk vonden als kind. Of we dachten niets. We voelden.
Misschien wilden we onbewust wel nodig zijn en verlost worden van dat eeuwige gewens van ons eigen ego. Veel ouders heb ik horen zeggen dat een kind alles relativeert en dat zij dat best prettig vinden. Maar ik geloof nooit dat die schaatsende moeder vijf jaar geleden heel bewust heeft gedacht: ‘Ok, doe mij maar dat gezin en de eerstkomende jaren schaats ik geen tochtjes meer. Dat vind ik een goede deal.’
Een offer hoort bij een transitie en die transitie heb je op een gegeven moment gemaakt. Een moeder kan niet alleen maar iemand zijn die zich opoffert. Dat wreekt zich.
Verder dan dat kom ik op dit moment niet, want mijn peuter is zojuist uit bed geklommen en het traphekje staat open. Dit is mijn voorlopige antwoord op de koan: Een moeder is iemand die iedere vijf minuten opnieuw uitgenodigd wordt om te beschouwen welk offer zij
bewust kan brengen, zonder wrok.
Helaas is een moeder vaak ook iemand met bar weinig tijd voor reflectie en daarom schaatst er nu een jonge vrouw op de vijver met drie kinderen en gemengde gevoelens.
Vanavond als de kleintjes slapen suist zij nog even over het ijs. In haar eentje. Heel hard.
In Memoriam: Ton Lathouwers
Arjen oefent compassie Help hem als je wilt
Interview Anne Peters: ‘veerkracht en flexibiliteit, dat is waar zen om draait.’
Meditatie in plaats van Medicatie
Zentuinen studiereis begonnen
Kandinsky ontroert