ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
De zen monnik en de baby
Door Florentine van Lookeren Campagne
Zen.nl Nederland
Column over zen, meditatie en moederschap
Bovenop de berg woont een zen monnik, een kluizenaar, en beneden in het dorp is een meisje ongewenst zwanger. ‘Wie is de vader?’ vragen haar ouders. Het meisje wil eerst niets zeggen, maar uiteindelijk geeft ze aan dat het de zen monnik is. De baby wordt geboren, de ouders pakken het kind op en brengen het naar de monnik. ‘Alsjeblieft,’ zeggen ze, ‘van jou.’
De monnik neemt het kind met een serene blik in zijn ogen aan. Een jaar gaat voorbij, de monnik zorgt voor het kind en het meisje krijgt spijt. Ze wijst de echte vader aan, trouwt met hem en haar ouders stappen weer naar de monnik. ‘Sorry,’ zeggen ze. ‘Het is toch niet van jou.’
Met een even serene blik geeft de zen monnik het kind weer mee.
Toen ik dit verhaal voor het eerst hoorde identificeerde ik me vooral met die arme baby. Wat wordt er mee gesold. Hup naar die monnik, hup weer weg… lekker voor de veilige hechting.
Toen ik moeder werd, was ik vooral benieuwd naar de google zoekgeschiedenis van die serene monnik.
‘Baby is drie weken en huilt, waarom?’
‘Baby is zes weken en slaapt niet door, waarom?’
‘Baby is vier maanden, sprongetje?’
‘Baby krijgt tandjes help’
‘Baby is zeven maanden en slaapt nog steeds niet door’
‘Derdegraads luieruitslag, wat te doen?’
‘Hoeveel tandjes krijgen baby’s eigenlijk?’
‘Baby is negen maanden en slaapt nog steeds niet door, help’
‘Nanny gezocht in omgeving Kyoto’
Voor mij was die monnik de allereerste social media supermommy; lekker sereen glimlachen naar je dorpsgenoten en niets laten merken van de gigantische onzekerheid die je moet voelen als je spontaan een baby in je schoot geworpen krijgt.
Wat ik nou moest met dit verhaal is me altijd duister gebleven. Moet je je kind net zo makkelijk weer loslaten als je het gekregen hebt? Moet je vooral heel zen zijn om voor een baby te kunnen zorgen? Typisch weer zo’n zenverhaal waar je onredelijk boos om kunt worden en waar je verder niks aan hebt, dacht ik.
Het heeft me serieus jaren gekost voordat het in me opkwam om eens naar dat meisje te kijken. Ik heb er nog een hele week op geknaagd en toen zag ik het pas: dat meisje wordt in het eerste jaar van haar kindje volwassen. Ze leert los te komen van haar ouders. Ze kiest voor haar man, ondanks alle problemen. Ze leert de verantwoordelijkheid voor haar kind te aanvaarden. Tsjeeminee, het kost een jaar, maar dan heb je ook wat. Iedere vrouw die naar haar verse baby gekeken heeft en zuchtend moest constateren dat de ooievaar niet alleen de gebruiksaanwijzing maar ook het moedergevoel vergeten was te leveren, kan hier wat mee.
Ook ieder stel dat met vallen en opstaan in het eerste jaar een gezin geworden is, kan hier wat mee. Want hoe zit het met de vaders? Herkennen ze zich in de vader die er het eerste jaar niet aan te pas kwam? Of in de monnik die rustig op zijn kussentje zich met zijn eigen zaken bezighield en ineens een baby in de armen gedrukt kreeg? Misschien vragen zij zich wel af hoe je ooit een kind waar je een jaar voor gezorgd hebt, weer af kunt staan. Eenmaal de vader, altijd de vader, toch?
Dan zijn er nog de grootouders. Het kost hen ook een jaar, maar dan zien ze dat hun dochter volwassen is geworden. Ze schaamden zich al dood voor hun ongehuwde zwangere dochter. Nu lijden ze ook nog gezichtsverlies tegenover de monnik. Ze slikken het en zorgen dat hun dochter haar kind terugkrijgt.
Dat kind, waarmee zo gesold werd. Of, bedenk ik me nu: dat kind, dat gedurende dat hele stormachtige eerste jaar veilig was bij de zenmonnik. Veilig in het hier en nu, zoals kleine kinderen dat zijn. Die heeft er niet zo onder geleden.
Daarbij, ik weet zeker dat de zenmonnik een heel lieve oppas heeft uitgezocht.
Lees ook de vorige column van Florentine:
Troost
Van hernia tot zen
Wat is angst en hoe er mee om te gaan
Ik geloof dat ook kinderen behoefte hebben aan momenten van rust en zelfreflectie
Experiment: Zie alles als een droom
Door zen heb ik ingezien dat het leven draait om de verbindingen die je maakt
Recensie Nexus van Yuval Noah Harari