ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
De kinderen die we niet kregen
Door Florentine van Lookeren Campagne
Zen.nl Nederland
Column over zen, meditatie en moederschap
Overal om ons heen zijn ze niet te zien: de kinderen die we wilden, maar niet kregen. En dan bedoel ik niet eens de echte hartverscheurende situaties van miskramen en bij de geboorte overleden kinderen. Ik bedoel onze onvervulde droom-kinderen.
Zoals het tweede kind van de kapster. Dat kwam gewoon nooit opdraven. Het o, zo gewenste zoontje van vriendin 1 – het was een meisje. Het tweede kind van vriendin 2. – zoveel ivf trajecten en er is nog geen kikkervisje te bekennen. Het vierde kind van vriendin 3. Haar man vond het na drie wel welletjes.
We mogen eigenlijk niet rouwen om die kinderen. Ze hebben nooit bestaan, we hebben ze niet verloren. We zijn vreselijk dankbaar voor de kinderen die we wel kregen. We zijn blij met ons leven.
Maar dat droomkindje… ik maak me sterk dat zeker de helft van de moeders die ik spreek er eentje mee draagt.
Ik heb ook zo’n droomkind. Mijn derde. Jongetje, meisje, maakt me niet uit. Ik wilde er drie. Eén kind was ook goed geweest, dan waren we in ieder geval ouders geworden. Maar nu we de tweede hebben, wil ik ook die derde. Want een gezin bestaat uit drie kinderen. Anders is het niet echt.
Idioot hè. Wat een onzin. We beginnen er niet aan. Ik ben te oud. Ik vond die zwangerschappen maar stom, met die eeuwige vermoeidheid. Ik ben daar niet rozewolkerig over. Zo’n droomkind is gewoon een bubbel, die me het zicht op de werkelijkheid ontneemt. Ga ik de babytijd van mijn tweede kind verpesten met dat verlangen naar een derde? Welnee. Kom zeg. Waar haal ik de gekkigheid vandaan.
Het is iets hormonaals, vertrouwde vriendin 4 mij toe toen ze op kraamvisite kwam. Zij had het ook. Zelfs middenin een vechtscheiding waarbij ze onder politiebegeleiding met twee kleuters onder de arm het huis uit moest vluchten, bleef zij verlangen naar een derde kind. Gewoon hormonen. Het gaat over.
Wanneer dan? vroeg ik.
Ze zuchtte.
Zeven jaar had het bij haar geduurd. Toen had ze er vrede mee.
Zei ze. Maar ik zag haar wel kijken naar mijn baby.
Lees ook de vorige column van Florentine:
Verandering heeft zijn greep op ons
In Memoriam: Ton Lathouwers
Arjen oefent compassie Help hem als je wilt
Interview Anne Peters: ‘veerkracht en flexibiliteit, dat is waar zen om draait.’
Meditatie in plaats van Medicatie
Zentuinen studiereis begonnen
Kandinsky ontroert