ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Foto © Zen.nl
Black = White
Door Florentine van Lookeren Campagne
Zen.nl Nederland
Column over zen, meditatie en moederschap
Ik was afgestapt om de boodschappen aan het stuur van de fiets te herschikken. Eén windvlaag en het hele pakket vloog uit mijn handen: de leenfiets van het vakantiepark, mijn jongste voorop, mijn oudste achterop, de tassen met boodschappen, alles op de grond. Heel Hattem liep er voor uit. Auto’s stopten. Mannen sprongen eruit en hesen de fiets overeind. Een oud dametje stak de weg over om ons te troosten. Ik bedankte iedereen en deelde de pas gekochte chocola uit aan mijn huilende kinderen.
We gingen te voet verder.
Het ging niet snel.
Er was een speeltuintje. Er was een meisje met een klein bruin hondje
Coco waar we even mee mochten spelen. Er was een wegomleiding die ons kris kras door een woonwijk stuurde. Daar kwam hetzelfde oude dametje haar huisje uit om te vragen of het echt wel ging en of ze niet een eindje met ons mee zou lopen.
Nee nee, zei ik. Het gaat echt wel. En anders bel ik mijn man. Die kan ons komen halen met de auto. Het oude dametje slaakte een zucht van verlichting en liet ons gaan. Er was een man, met een auto. Het zou goed komen.
Een half uur later en tweehonderd meter verderop belde ik de man met de auto. Hij ging net een overleg in. ‘Neem de Hessenweg’, zei hij nog. De Hessenweg was een drukke provinciale weg met alleen een fietspad ernaast. Ik koos het bospad, zette mijn jongste in het achterzitje en mijn oudste op het zadel en duwde de fiets door het zand het bos in.
‘Ik moet een plas’, zei mijn oudste.
Even later moest hij poepen.
Daarna had mijn jongste een volle luier.
Vier uur nadat we van huis vertrokken waren, kwamen we thuis met de boodschappen. We waren moe en koud en de chocola was op.
Een simpel uitje was een aaneenschakeling van trauma’s geworden waar de kinderen later als ze groot zijn meerdere
sesshins mee vooruit kunnen. Mijn oudste was een paar minuten kwijt geweest tijdens het ophalen van de leenfiets. We waren verdwaald onderweg naar de supermarkt. We waren van de fiets gewaaid. Ergens in het bos was ik mijn geduld flink verloren.
De dag daarna had ik afgesproken met
Rients om te praten over hoe ik meer zen in mijn moederschap kon stoppen. Ja ja, dacht ik. Misschien eens beginnen met meer ‘moeder’ in mijn moederschap te stoppen. Dit was mijn moeder nooit overkomen. Die is nog nooit een kind kwijtgeraakt of van de fiets gewaaid en zeker niet op één dag. Hoe hard kun je falen?
Ik ging vroeg naar bed en lag nog uren wakker.
Het eerste wat ik zag toen ik bij Rients de volgende dag binnenstapte was zijn Black = White poster. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen.
De trauma’s zijn echt. Mijn oudste is oprecht bang geweest in die paar minuten dat hij ons kwijt was. Mijn jongste wil niet meer in het voorzitje van de fiets. En niemand is beter geworden van mijn woede-aanval in het bos.
Maar de kinderen praten nog steeds over de belangrijkste gebeurtenis van die dag: het kleine bruine hondje waar ze mee mochten spelen, en hoe heette het ook al weer mama? Coco? Ja! Coco! Later als ze groot zijn willen ze ook zo’n hondje.
Lees ook de eerdere columns over zen, meditatie en moederschap:
1.
Echte moeders schaatsen niet
2.
Mijn kinderen zijn schatten
In Memoriam: Ton Lathouwers
Arjen oefent compassie Help hem als je wilt
Interview Anne Peters: ‘veerkracht en flexibiliteit, dat is waar zen om draait.’
Meditatie in plaats van Medicatie
Zentuinen studiereis begonnen
Kandinsky ontroert