ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Arthur Nieuwendijk zenmeester en filosoof
Walter Jacobs /
Zen.nl Breda,
Zen.nl Eindhoven en
Zen.nl Den Bosch
Ter gelegenheid van de benoeming van tien zenmeesters op 26 september jl. verscheen een
boek met de spirituele portretten van de nieuwe zenmeesters binnen Zen.nl. Eén van hen is Arthur Nieuwendijk. Hieronder het in dit boek gepubliceerde hoofdstuk over Arthur, opgetekend door Walter Jacobs.
Arthur is behalve zenleraar gepromoveerd filosoof en begeleid van 22/24 oktober een zenfilosofie weekend over
Zenvol lezen en zelftransformatie. Voor dit weekend dat gehouden wordt in de bossen nabij Lunteren zijn nog enkele plaatsen vrij.
Voor meer info en aanmelding voor het komende zenfilosofieweek van 22/24 oktober o.l.v. Arthur: klik hier
Zen.nl Amsterdam is een echte stadszendo, gelegen aan een uitloper van winkelcentrum Oostpoort. Een stuk Amsterdam dat voor het gros van de toeristen altijd onbekend zal blijven. Amsterdammers weten het wel, dat er wijsheid te vinden is in het oosten. Aan het Paradijsplein verzorgt zenmeester Arthur Nieuwendijk, – samen met enkele collega’s, zencursussen, bege¬leidt zengroepen, leidt zenleraren op en coacht mensen. Niet dat er wat te halen valt in de zendo; “we moeten het dóen”, daar gaat het om, meent Arthur.
In het diepe
“Het paste mij wel.” Zo voelde voor Arthur de eerste ervaring met zenbeoefening. Hij begon in september 2010 met een cursus van tien lessen bij Floor Rikken, bij haar thuis in Amsterdam. “De eerste keer op het kussen voelde als thuiskomen.” Na die cursus wilde Arthur door. Hij voelde dat mediteren goed voor hem was. Hij startte meteen als
zenleraar in opleiding/ziopper, vooral om “voor mezelf de omstandigheden te creëren om te blijven mediteren, om commitment aan te gaan”. Arthur wist niet dat je dat kon worden, zenleraar. Het zioptraject zag hij op dat moment vooral als een goede mogelijkheid om bij Floor verder te gaan en zijn ervaring te verdiepen.
Verdieping betekende vooral ook ‘in het diepe gegooid worden’. “Ga maar les geven”, zei Floor al begin 2011. Arthur moest dan eerst wel minstens één
weeksesshin hebben gedaan. Hij had al wel deelgenomen aan stille zondagen en weekendsesshins, maar een hele week, dat had hij nog niet in de planning staan. Arthur zou vanaf september 2011 beginnen met het verzorgen van zijn eerste introductiecursus zen, dus er was wat haast bij. In het voorjaar deed hij in Barchem zijn eerste weeksesshin. Arthur zag het wel zitten, natuurlijk ervoer hij de nodige spanning, maar het zou wel goed komen. En dat was uiteindelijk ook zo, het kwam goed. Maar: “Het begon met een totale zelfoverschatting! Pijn! Vanaf maandag alleen maar pijn. Tranen. Het was puur overleven.” En dan ga je op zoek naar hulpmiddelen. Yes! Ergens vond hij een knielbankje. Die zette hij alvast klaar voor de volgende zazen-periode. Toen Arthur vervolgens weer naar zijn plek ging, was het bankje verdwenen. Toch weer veroor¬deeld tot het vermaledijde kussentje en de te dunne mat. “Ik ben ook eens weggeslopen tijdens yaza. Daar schaamde ik me dan weer voor. Ik wilde juist laten zien dat ik het allemaal zo goed kon. Daarom deed ik in het begin bijvoorbeeld al mee met ‘doorzitten’, dat je twee periodes zazen blijft zitten, dus de kinhin (loopmeditatie) tussendoor overslaat. Geen goed idee. Al met al was ik heel druk met mezelf bezig en mezelf te bewijzen.”
Deze eerste sesshin ontmoette hij ook voor het eerst
Rients in het echt. “Ik vond hem goed, herinner ik mij. Hoewel me van de teisho’s niets is bijgebleven, zozeer was ik met mezelf bezig. Toch inspireerde hij. Hij heeft altijd iets onnavolgbaars, niet te grijpen. Dat intrigeerde. Ik keek tegen hem op en ook tegen andere in mijn ogen ervaren zenbeoefenaars. Ik voelde afstand. Dit was van een ander niveau.”
Al dat afzien in die sesshinweek had geleid tot een reservoir aan endorfine en dat merkte Arthur na afloop. Overigens een bekend fenomeen. Het ontbijt zaterdagochtend, als het strakke programma van veel zitten in stilte erop zit, staat bij Zen.nl niet voor niets bekend als ‘Het Feestontbijt’.
Arthurs eerste ervaring met sesshin heeft een blijvende bewondering voor en mededogen met eerste-keer-deelnemers opgeleverd. “Ze doen het altijd beter dan ik.” Een deemoedigheid die tegenwoordig helpt als hij zelf een sesshin leidt.
Uit de diepte
Arthur had een duidelijke reden om te starten met zen. In maart 2010 was hij stil gevallen als gevolg van een zware burn-out. De uitkomst van een proces van jaren. Hij werkte op dat moment als freelance websitebouwer, na eigenaar geweest te zijn van een fietsenzaak in Hilversum en dáárvoor werkzaam te zijn geweest aan de Universiteit van Amsterdam op de faculteit filosofie. Daar is hij na zes jaar gepromoveerd op een onderzoek naar de grondslagen van de logica. In die zes jaar is zijn ambitie gekanteld. “Het werkgebied waarin ik zat, was echt een niche en het voelde niet ‘eigen’. Daarnaast zou het een onzeker en onrustig bestaan zijn, onder andere door steeds opnieuw onderzoekbeurzen te moeten regelen. En ik zou vaak moeten reizen, wat voor mijn nog jonge gezin niet goed voelde. Ik ben niet verder gegaan in de academische wereld. Uit zelfbescherming. Maar ‘Wat dan wel?’ was toen de vraag.”
Het werd de fietsenzaak van zijn ouders. Niet van harte, eerder een keuze uit gemakzucht, een keuze die Arthur zwaar in moeilijkheden heeft gebracht. Met tot gevolg een burn-out. Hij zat diep toen hij bij Floor aanklopte, en kwam eruit.
Arthur had zich als kind vaak geschaamd voor het feit dat zijn vader fietsenmaker was. Voor de – in zijn ogen toen – simpelheid en de vieze handen. Zijn vader was zelf ook niet trots op de fietsenzaak. “Hij had eigenlijk iets anders gewild. Hij straalde aan alle kanten uit ‘Ik wil dit eigenlijk niet’. Hij droeg bijvoorbeeld graag pakken.” De jongere broer van Arthur had een commerciële opleiding gevolgd en wilde er iets mee in de fietsenzaak. “Hij wilde de zaak groter maken, vader groter laten denken. Hij vroeg ‘Waarom doe je niet mee?’ en ik dacht: ‘Waarom ook niet?’. Het was ook wel makkelijk. Ik had op dat moment toch geen antwoord op de vraag ‘Wat dan wel?’.”
Ze gingen samen ondernemen, Arthur en zijn broer. In 1997 namen ze het bedrijf over, hun ouders konden met pensioen. De fietsenzaak had al twee locaties, een derde pand werd erbij gehuurd. Voor Arthur was ondernemerschap nieuw en na enige tijd werd duidelijk dat hij en zijn broer er heel verschillend in stonden. Zijn broer wilde veel investeren en groeien, Arthur was terughoudend, wilde de uitgaven meer in balans houden met de inkomsten. Door hun verschil in inzicht en temperament groeiden ze steeds verder uit elkaar. Er ontstonden zakelijke conflicten en de financiële verplichtingen liepen op. Ze konden niet samen verder. Arthur stond er alleen voor. Zijn ouders kozen partij voor zijn broer, zowel privé als in de juridische procedures die waren ontstaan. Onbegrip, boosheid, verdriet. Een gesprek was niet meer mogelijk. Het contact werd verbroken en dat is tien jaar zo gebleven. Hij zette de fietsenzaak voort, vooral om uit de schulden te komen. Hij zat gevangen in een winkel waar hij niet wilde zijn en ging zich in de avonduren richten op ander werk: websites bouwen, als freelancer. Toen dat een beetje liep, wilde hij de fietsenzaak van de hand doen en had twee medewerkers op het oog die wellicht interesse zouden hebben. Die stopten echter onverwachts. Arthur besloot toen de winkel te liquideren. Dat lukte binnen een jaar, zonder schulden. Hij hield 5.000 euro over.
Eindelijk rust. Ogenschijnlijk.
Twee jaar later ging hij met zijn dochter naar de huisarts. Ze bleek de Ziekte van Pfeiffer te hebben. Arthur zei: “Misschien heb ik dat ook wel.” Hij voelde zich moe. De huisarts vroeg even door. “Ik barstte in huilen uit. De huisarts suggereerde dat het wel eens een burn-out zou kunnen zijn. Maar ik moest wel door. Ik had een eigen bedrijf met klanten voor mijn websites. Zo goed en zo kwaad als het ging bleef ik werken. Me ondertussen afvragend ‘Hoe kom ik hier uit?’.” Mediteren zat al langer in zijn hoofd en zo kwam Arthur terecht bij Zen.nl Amsterdam.
“Als je alleen op jezelf vertrouwt, weet je niet wat vertrouwen is”
Tien jaar duurde de breuk tussen Arthur en zijn broer en ouders. Ze hebben het contact gelukkig weten te herstellen. Vader en moeder zijn inmiddels overleden. Eerst vader, waarna bleek dat moeder al een tijdje dementeerde. “Mijn broer en ik hebben toen samen de zorg voor haar op ons genomen. Tot ze in een verzorgingstehuis terecht kon. Daar heeft ze nog een jaar geleefd. Ze had het daar niet makkelijk, ze leed onder haar dementie. Al met al was dit toch een liefdevolle periode.”
De episode rondom de fietsenzaak heeft Arthur veel inzicht gegeven in hoe dingen kunnen gaan. Hoe onderstromen kunnen resulteren in onbedoeld leed en schade, hoe ze relaties kunnen ondermijnen. “Mijn moeder was bepalend in ons gezin. Ze was geboren als derde kind. Toen de vierde op komst was, overleed haar moeder in het kraambed. Haar vader hertrouwde waarna er nog acht kinderen volgden. Het was een arm katholiek gezin. Ze moest veel doen in het huishouden. De verhouding met de stiefmoeder was slecht, haar vader dronk te veel. Een traumatische jeugd. Dat was haar verhaal. Mijn moeder heeft de slachtofferrol met verve gespeeld. Ze heeft het nooit verwerkt, nooit willen aanpakken. Therapie of zoiets? Dat deed ze niet. Ze had altijd wel iets. Migraine, spataderen, te hoge bloeddruk. Een ander steeds terugkerend verhaal van haar was dat mijn broer en ik ‘zware baby’s’ waren die volgens haar bijna haar dood betekenden.
“Mijn vader was de oudste. Hij had nog een broer en een zus. Een gezin van kleine middenstanders. Zijn moeder was Duitse. In de Tweede Wereldoorlog werd zijn vader tewerkgesteld in Duitsland. Daar werd nooit over gesproken. Niet meer dan ‘Het waren moeilijke tijden’. In de familie hing een sfeer van hard werken en wantrouwen, een gevoel van ‘Iedereen is tegen me’.”
De fietsenzaak was er al. Arthurs vader en zijn jongere broer zaten samen in het bedrijf. Tot er een conflict ontstond en de jongere broer vertrok. “Jaren later, toen mijn oom overleed, werden mijn ouders niet uitgenodigd voor de uitvaart. Ze konden dat niet begrijpen, wat veelzeggend is. Zelf konden ze mensen buitensluiten en stilletjes veroordelen, maar de gevolgen daarvan konden ze niet overzien.”
Toen Arthur hun eens vroeg waarom ze toch zo sterk tegen hem stelling hadden genomen ten tijde van de perikelen rondom de fietswinkel, ontkenden ze simpelweg dat dat zo was. “Zen heeft me toen wel geholpen. Om te zien dat het vooral onmacht was. Mensen zijn eigenlijk niet kwaadwillend.”
Arthurs vader heeft veel gezorgd voor moeder. “Hun relatie was symbiotisch. Daar was geen plek voor anderen. Er was nauwelijks fysiek contact met ons als kinderen, ook niet toen we nog klein waren. Pas tegen het einde van hun leven vielen de schotten weg. Toen mijn moeder dement was, hebben we vaak geknuffeld. Dat was nieuw en fijn.”
Het lijkt frappant hoe er herhalingen en variaties op een thema plaatsvinden in familiegeschiedenissen. Eigenlijk is het helemaal niet frappant; het is precies zoals die dingen gaan, als ze onderhuids blijven en zich ophopen in het onderbewuste. De beoefening van zen en de daarmee gepaard gaande helderder manier van denken en voelen heeft Arthur veel inzicht in deze processen opgeleverd. En handvatten om zaken anders aan te pakken, vooral in de omgang met zijn eigen kinderen en vrouw.
“Ik kreeg al vroeg in mijn leven het idee er alleen voor te staan. Mijn broer was meer extravert, trok meer de aandacht en was in zijn puberteit een ‘zorgenkind’. Ik was braaf, deed mijn best op school.” Arthur bleef daardoor onder de radar. “Geen aandacht? Dan niet! dacht ik. Ik concludeerde: ‘Ik sta er alleen voor. Ik hoef van niemand iets te verwachten.’ Ik was verlegen, maar wel super eigenwijs. Dingen moesten altijd op mijn manier. Zo niet, dan voelde ik mij afgewezen en trok ik mij terug.” Zo ontwikkelde Arthur zich als het ware ook tot ‘kleine middenstander’, wantrouwend en op zichzelf. “Maar als je alleen op jezelf kunt vertrouwen, weet je niet wat vertrouwen is”, zo heeft Arthur ontdekt.
Mediteren hielp om wat gelijkmoediger te worden. Deel uitmaken van Zen.nl heeft zo mogelijk nog meer geholpen. Zich verbinden aan een groter geheel, meedoen in een organisatie, dat was geen sinecure voor de zelfstandige Arthur. “Ook bij Zen.nl wist ik het altijd beter natuurlijk. Maar door steeds opnieuw te kiezen voor het grotere geheel is de muur om mij heen afgebrokkeld, mijn pantser verzwakt. Ik ben nu veel ontspannener, heb veel meer vertrouwen.”
Zen heeft veel verandering gebracht, ten positieve. Hoe dat precies in zijn werk is gegaan? “Het is niet helemaal duidelijk wat je leert, maar ‘het’ verandert. Het gaat allemaal soepeler. Ik maak me minder druk. Vroeger vond ik dat de wereld zich moest voegen naar mijn wil. Nu maak ik vooral gebruik van wat is. Ik was een moeilijk mens, maar ik had dat niet zo in de gaten, want ik was voor mezelf moeilijker dan voor anderen. Dacht ik. Ik was te fel, er was te weinig ruimte om de ander te zien, te vol van mezelf. Onvoorspelbaar ook, bijvoorbeeld voor de kinderen. Voor hen is het goed dat ik ben gaan mediteren. En ze blijken als zenoefening fantastisch! Ze kunnen emoties triggeren, waarvan je nog niet eens wist dat je ze had. Fascinerend.” En sinds Arthur ‘zit’, kan hij hier veel meer ruimte aan geven, zaken die van hem zijn bij zichzelf houden en niet naar buiten afreageren. “Mediteren is reflecteren en verantwoordelijkheid nemen voor je eigen emoties.” Belangrijk om dit te kunnen als ouder, want de relatie kind - ouder is kwetsbaar, zo weet Arthur uit eigen ervaring.
De relaties in zijn gezin zijn stukken beter geworden. Zijn vrouw Celine zorgde altijd al voor de nodige stabiliteit. Ze zijn samen sinds eind jaren ’80. “Sinds ik aan zen doe, is er een zekere kalmte gekomen in huis. Ik reageerde soms fel op de kinderen. Daar werd ik me bewuster van. Naarmate ik mezelf emotioneel beter in de hand kreeg nam de felheid af, werd ik milder en hoefde ik minder vaak ‘sorry’ te zeggen.”
Zen heeft enigszins wortel geschoten in huize Nieuwendijk. Zoon Enzo mediteert al sinds zijn middelbare schooltijd en is op zijn 18e al eens op sesshin geweest. Dochters Dana en Isis tonen zeker interesse in waar hun vader zich allemaal mee bezighoudt. Celine mediteert als ze even niet zo goed in haar vel zit.
Zeg het maar!
Dat Floor Arthur al zo snel als zenleraar aan het werk had gezet lijkt overhaast, maar was het niet. Het was gewoon tijd dat Arthur dit ging doen. “Ik vond het superleuk.” Hij is vrij ongedwongen verder gegaan. Na die eerste helse en toch ook hemelse sesshin volgden al snel de tweede, derde, vierde etc. Zijn inzet begon op te vallen en het hoge tempo hield aan. Nog in 2011 begon Floor in Utrecht een nieuwe Zen.nl-vestiging en werd er in Amsterdam weer een groter beroep gedaan op Arthur. Eerst nog in samenwerking met een toenmalige collega. Toen deze in 2013 stopte, ging Arthur op zoek naar een eigen ruimte om Zen.nl Amsterdam verder vorm te geven. Daarvoor heeft hij een jaar lesgegeven in Leeuwarden. Collega Jan de Ruiter, die Zen.nl Leeuwarden net had opgestart en zou beginnen met een eerste zencursus, kreeg een hartinfarct. Rients belde Arthur nog diezelfde dag en vroeg of hij de geplande cursussen op zich wilde nemen. “Ik zei meteen ‘Ja’. Terwijl het toch niet niks was om iedere week twee keer heen en weer te reizen tussen Amsterdam en Leeuwarden. Het was wel duidelijk: ‘Als ik deze moeite ervoor over heb…’.”
Woensdag en donderdag lesgeven in Amsterdam, maandag en vrijdag in Leeuwarden. En dit naast zijn werk als websitebouwer. Arthur heeft in die periode de keuze gemaakt om fulltime zenleraar te worden en de websitebouw-nering af te bouwen. Dit besluit werd onbedoeld – en op dat moment eigenlijk nog ongewenst – vergemakkelijkt, doordat een vaste klant (80% van de omzet) wegviel. Alle aandacht kon naar Zen.nl Amsterdam, zeker toen Zen.nl Leeuwarden onder de hoede kwam van Eelco Smits.
Arthur was nu locatiemanager en dat betekende dat Rients zijn coach zou worden. “Dat wilde ik eigenlijk niet. Floor beviel goed. Ik heb pas na twee jaar de overstap gemaakt, ik ben er langzaam naartoe gegroeid. ‘Ik kan ook van Rients leren’, werd steeds meer mijn overtuiging.” Rients hield Arthur al wel in het vizier. Bij een sesshin ‘trakteerde’ hij hem ineens op een coachgesprek. En hij kreeg tot drie keer toe op sesshins de taak van ‘teisho-secretaris’ (achteraf verslagleggen van de dagelijkse lezing) met daarbij de opdracht om iedere dag publiekelijk even kort een samenvatting te geven van de lezing van de dag ervoor. Oftewel: Let op!
“Rients heeft het me niet gemakkelijk gemaakt. Hij heeft flink zitten drukken in mijn betweterigheid en eigenwijsheid. Dan zei hij ‘Zeg ’t maar’, ik moest steeds een keuze maken als ik weer eens kritisch was. ‘Zen.nl of alleen? Zeg ’t maar.’
“Ander voorbeeld. Rients had een nieuwe auto, een elektrische en hij was daar trots op vanwege het duurzame karakter van de auto. Ik zei iets van ‘Mooi, maar…’ en kwam met kritische opmerkingen over accu’s en zo en of het allemaal wel zo duurzaam was. In ons coach-gesprek daarna ging het hierover, over mijn kritische houding. Voor mijn gevoel brandde hij me helemaal af. En met dat gevoel ging ik weg. Ik vertelde thuis hoe het gegaan was en Celine – mijn vrouw – zag de zin wel in van Rients’ benadering.” Van de regen in de drup, zou je kunnen zeggen. Geen support aan het thuisfront. Zo leek het even, maar het zette me vooral aan het denken, met vragen als ‘Waarom doe ik dit?’, ‘Wat wil ik leren?’. Arthur leerde dergelijke confrontaties op te pakken als onderdelen van zijn leerproces. “Rients is gewoon een goede coach voor mij. Hij voelt bewust en onbewust aan als er iets dwars zit, wanneer gedrag bubbel gestuurd is. Dat is niet altijd fijn. Hij kan directief zijn. Stellig. Doelbewust vergroot hij de dualiteit dan enorm uit. Het zijn geregeld nog wel pittige gesprekken die we hebben als het gaat over mijzelf.”
In oktober 2020 heeft Arthur voor het eerst een sesshin geleid. In de aanloop ernaartoe belemmerde ‘zelfstandigheid’ weer even ‘empathie’. “Rients schonk mij vertrouwen, maar vond het natuurlijk ook spannend. Hij wilde voorafgaand nog een keer overleg. Bij voorkeur bij hem thuis in Malden. Ik wilde liever online, onder het mom van de risico’s rondom corona. Maar eigenlijk was het ‘Laat me even met rust’. Er ontstond wat wrijving. Ik voelde de behoefte van Rients niet aan, onderschatte die; te veel alleen met mezelf bezig. Het werd een goed gesprek in Malden.”
Leiding geven aan een sesshin biedt weer een heel nieuw scala aan leerpunten. Het lijkt een top, een soort eindpunt. Wat is er hierna nog? Hoe verder? “Die eerste sesshin geven was heel fijn. Te fijn. Je krijgt heel veel waardering in die rol. Maar waar doe ik het voor? Voor die waardering? Dat is niet duurzaam. Het is wel fijn, maar het moet wel beheersbaar zijn. Je bent onderdeel van een geheel. Het dienende aspect van de rol van sesshin-leider moet op de voorgrond staan.” Ondertussen spelen verlangen naar erkenning en angst voor afwijzing hun spel. En dat vindt Arthur prima. “Ik ben vooral dankbaar dat ik dit mag doen.”
“Laat jezelf maar zien”
Tja, als zó je zenpad verloopt, kan het zo maar gebeuren dat je het zenmeesterschap krijgt aangemeten. “Ik had wel een beeld van het proces waarin Rients zat wat betreft voorzetting van Zen.nl en overdracht in de vorm van zenmeesterschap. Maar ik had nog de hoop niet bij de eerste tranche te zitten.” Die hoop duidde op de vrees dat hij wél de vraag zou krijgen om één van de zenmeesters bij Zen.nl te worden. Het was niet helemaal onverwachts, gezien het contact met Rients zoals dat de afgelopen jaren is verlopen en de opdrachten die hij kreeg aangereikt. Sesshins leiden natuurlijk. En eerder bijvoorbeeld colleges geven in de zen-filosofie-week. Dat was al een uitdaging en Rients deed er nog een schepje bovenop. “De dag ervoor belde Rients. ‘Wat ga je vertellen?’. Ik schetste wat ik van plan was. ‘Je moet het anders doen’, zei Rients. Irritant natuurlijk, maar hij had wel gelijk.” Arthur en Rients hebben samen ook een boek geschreven,
Non-dualiteit in de praktijk (2017). “Dat is eigenlijk per ongeluk ontstaan. We begonnen gewoon. Dat was leuk! We hadden gesprekken over non-dualiteit. In het boek is de rolverdeling die we daarbij hadden, aangescherpt. Ik was de vragensteller, de filosoof, Rients de verlichte zenmeester. En dat was prima.” De uiteenlopende karakters van Arthur en Rients gaan juist heel goed samen. Arthur, de introverte, versus Rients, de extraverte met een groot transparant ego en veel zelfvertrouwen.
In 2017 deed Arthur jukai en werd hij osho. Wat hem betreft een blijk van commitment, dat je getuigt deel uit te maken van een groter geheel, van een groep mensen (Zen.nl) met als missie duurzaam geluk. “Dat kun je niet alleen. Dit samen doen is de essentie.” Jukai en osho is voor Arthur één ding. Jukai als de erkenning van binnenuit, osho als de erkenning van buitenaf. Samen is het een openbare belofte om je te ontwikkelen als onderdeel van het geheel en daartoe zowel je kwaliteiten als tekortkomingen in te zetten. Zo ziet Arthur het. Het label ‘boeddhist’ spreekt hem minder aan. Met zijn jukai kreeg hij wel een boeddhistische naam (die hij overigens niet gebruikt): Shiyan. Chinees voor ‘bevrijder’. Bijzonder, want meestal wordt voor namen geput uit het Japans. Het is ook wel grappig hoe de keuze tot stand is gekomen. Rients heeft wat zitten browsen op internet en kwam terecht bij een martial art meester in de VS met die naam. “Ontnuchterend”, noemt Arthur het. En ook typerend. “Zen.nl is serieus én speels. We maken het allemaal niet té belangrijk. Er wordt wel gezegd dat Zen.nl niet echt zen is. Dat steekt en het is goed. We weten het niet. Een bepaalde mate van bescheidenheid is gezond. We kunnen niet genoegzaam ons voorhouden dat we ‘het’ zijn. We moeten het doen.”
Dat geldt ook voor het zenmeesterschap. “Ik ben dankbaar voor het vertrouwen, ik vind het ook moeilijk. Maar ik moet er ook niet te moeilijk over doen. Het is maar een woord. Het is een onderdeel van de vormgeving, van de Zen.nl-organisatie. Het is geen afronding, geen beloning of erkenning voor bewezen diensten of zo.
Voor Arthur betekent het zenmeesterschap een begin, een vernieuwd en hernieuwd commitment. Het is een opgave om gewoon jezelf te zijn. Om vanuit eerlijkheid en kwetsbaarheid te inspireren. Laat jezelf maar zien.”
Voor meer info en aanmelding voor het komende zenfilosofieweek van 22/24 oktober: klik hier
'Ik wil niet' ligt op het kerkhof
Zen, oorlog en vrede - verslag
Autisme en zendokussentjes
Sesshin-ervaringen
Tommy Wieringa plant eerste boom
Is SMART wel zo smart?