ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Zenfilesoof
Esther van der Ley / Zen.nl Breda
Het is donderdag aan het einde van de middag. De werkdag zit er op. Het was een fijne dag waarin veel is gelachen met collega’s. De lente kondigt zich aan door de bloesem aan de bomen en dat stemt me vrolijk, ondanks de regenachtige dag. Er staat mij niks in de weg om een fijne avond tegemoet te gaan. Ik heb nog een rit van een uur voor de boeg om bij mijn vriend te komen en ik begin al honger te krijgen, maar wetende dat ik over een uur aan tafel kan schuiven, maakt veel goed.
Tot ik bij de auto kom en even op mijn navigatie kijk wat de verwachte aankomsttijd is: 2,5 uur later!! Er is een aantal ongelukken gebeurd op het traject en de filelengte neemt nog toe.
En dan gebeurt er iets in mij. Als een blad aan een boom slaat mijn stemming om. Ik word boos en begin te mopperen. Niet alleen tegen mezelf, maar ook naar mijn mede weggebruikers. “Waarom rijden ze niet door? Let dan toch ook op! Je ziet toch dat het groen is!” Mijn honger lijkt ook ineens veel sterker aanwezig dan vijf minuten daarvoor en het weer lijkt donkerder dan het was. Ik ben me dankzij de meditatietraining, heel erg bewust van mijn reactie, maar ondanks dát, lukt het me in eerste instantie niet om te kalmeren en terug te keren naar mijn ademhaling. De golf overspoelt me nog.
Op dat moment denk ik terug aan de les over ‘onaangename emoties’ die we deze week hebben gehad uit het boek
Goed gevoel van Paul Loomans. Bij onaangename emoties onderkent hij primaire emoties en secundaire emoties. Hij tekent het verloop van de emoties uit in een grote golfbeweging, waarin een heftige piek aan het begin zit, die kortdurend is, maar de nasleep van de emotie is veel langer en vlakt langzaam af. De huiswerksuggestie van deze week was om onaangename emoties bij jezelf op te merken, ze te benoemen en op te schrijven. Ik dacht op dat moment, inmiddels verdrietig, in de auto dat ik volgende week in de les een héél mooi voorbeeld had van onaangename emoties en vooral het effect van wat Paul Loomans de secundaire emoties noemt. Vanuit de primaire reactie, boosheid, ontstond een scala aan vervolgreacties, waaronder verdriet. Ik werd oprecht verdrietig in de auto omdat mijn avond veel korter zou worden, ik nog lang niet kon gaan eten en ik zoveel tijd in de auto door moest brengen. Mijn verwachtingen kwamen niet overeen met de werkelijkheid en ik was teleurgesteld.
Dat beseffende, ondertussen toch een paar kilometer verder, realiseerde ik me ook dat ik een keuze heb. Dat ik de keuze heb om mezelf onder te dompelen in zelfmedelijden… “waarom overkomt mij dit nou?”… of de keuze om de tijd die mij nu rest in de auto zo aangenaam mogelijk te maken en misschien zelfs wel te genieten van de tijd en ruimte die mij ineens toevalt. Ik besluit te beginnen met het zingen van de hartsoetra, heel hard. De schroom dat anderen mij misschien kunnen horen of het een vreemd gezicht vinden, is gelukkig al een tijdje verleden tijd, dus op vol volume ga ik er voor… MA KA HAN NYA HA RA MI TA SHIN GYOOOOOO… Het laatste restje boosheid verdwijnt met de woorden die er uit knallen. Ik zing het nog één keer, maar dan zachter. Ik stem daarmee daadwerkelijk milder voor mezelf en voor mijn omgeving en voel ook langzaam mijn rustige, kalme ademhaling terugkeren. De zee van vertrouwen zoals Paul Loomans dat in zijn boek noemt. Ik zet rustige muziek op om de resterende tijd van de rit door te brengen en ben me heel bewust van de groene omgeving en het opklarende weer met de avondzon die tussen de bomen door schijnt. De file lost zich langzaam op en, wellicht iets later dan oorspronkelijk gedacht, arriveer ik ontspannen op mijn bestemming en kan ik rustig aan tafel schuiven en een fijn gesprek voeren.
Van hernia tot zen
Wat is angst en hoe er mee om te gaan
Ik geloof dat ook kinderen behoefte hebben aan momenten van rust en zelfreflectie
Experiment: Zie alles als een droom
Door zen heb ik ingezien dat het leven draait om de verbindingen die je maakt
Recensie Nexus van Yuval Noah Harari