ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Pijnvrij bevallen
Voordat ik zwanger werd, dacht ik altijd dat je het beste kunt bevallen in het ziekenhuis. Het merendeel van de mensen denkt er zo over, want mocht er iets mis gaan, ben je in het ziekenhuis op de juiste plek.
Mardy Treurniet, Zen.nl Nijmegen
Toen ik in verwachting raakte, begon ik me in te lezen in zwangerschap en bevallen. Toevallig had
Rients het er in de les en passant even over dat bevallen ‘gewoon’ zonder ruggenprik kan. Daar voelde ik me nogal door uitgedaagd. Als zenbeoefenaar en
ziop moet ik dat toch kunnen? Dat gaf nogal wat strijd, want een kind op de wereld zetten, dat is nogal wat. En we kennen allemaal de horrorverhalen die mensen graag delen.
Gaandeweg kwam ik erachter dat ons lichaam het eigenlijk heel erg goed geregeld heeft. Als je mediteert (of hardloopt), ben je wel bekend met endorfines. Deze spelen ook een belangrijke rol bij de geboorte van een baby. Maar je moet wel op je gemak zijn, wil je lichaam die stofjes aanmaken. En waar voel ik me het meest veilig?
Meer nadelen
Omdat ik nogal opzag tegen de bevalling, ben ik me uitgebreid gaan voorbereiden. Boeken als
Vrije geboorte,
Genieten van je bevalling en
Positief over bevallen heb ik grondig gelezen. Die gaan over de uitgekiende balans tussen hormonen die de geboorte én pijnbestrijding regelen. Daarnaast leerde ik dat een bevalling in het ziekenhuis vaak het begin is van een ingreep of meer.
In het ziekenhuis gaan deskundigen voor ‘vlotte’ geboortes, met als gevolg dat ze eerder ingrijpen om de bevalling te bespoedigen, terwijl dit goedbeschouwd niet nodig is. De ruggenprik is in het ziekenhuis gebruikelijk, ook al heeft die veel nadelen. Niet alleen voelt de vrouw de weeën minder, ook haar benen voelt ze nauwelijks. Dit betekent dat vrouwen vaak in de meest ongunstige positie – liggend op hun rug – hun kind baren. Als de weeën niet zo duidelijk voelbaar zijn, wordt het ook lastiger om met de weeën mee te persen. Dit vergroot weer de kans op een kunstverlossing, zoals met de vacuümpomp met inknippen en medicijnen die weeën opwekken. En dit zijn nog niet eens alle nadelen van het ziekenhuis.
Daar zat ik niet op te wachten, een bevalling met al die toestanden. En dan moest ik ook nog eens in het ziekenhuis zien te belanden, terwijl de bevalling al was begonnen. Toen ik in het ziekenhuis ging kijken, was het helemaal duidelijk. De bevalsuites, hoe mooi dat woord ook klinkt, vond ik helemaal niets; het bleven ziekenhuiskamers.
Het geboortehuis dan? Een verplaatste thuisbevalling? De kamers daar zagen er wel aardig uit. Belangrijk nadeel voor mij was, dat ik er niet in bad kon bevallen. En dat wilde ik nu juist graag. Maar wat als ik kies voor een thuisbevalling en het gaat toch mis? Dan heb
ik de verkeerde beslissing genomen. Zelf de regie nemen voelde als een enorme verantwoordelijkheid.
Zwanger op sesshin
De volgende stap was een cursus hypnobirthing, een techniek die grote raakvlakken heeft met zen. Hypnobirthing gaat over zelfhypnose (= flow), endorfines en een positieve eindverwachting. Voorzichtig durfde ik te kiezen voor een bevalling thuis.
Maar ik was nog niet klaar met de voorbereidingen. In de 28ste week van de zwangerschap ging ik op sesshin. Mijn gedachte was: als ik dat kan, dan kan ik die bevalling ook. Het was een super ervaring! Ja, het was zwaar. Maar ik hoefde het niet alleen te doen en ik kwam erachter dat ik het niet op een crisis hoefde te laten aankomen, omdat ik hulp mag vragen of hulp mag ontvangen. Beide gedachten hielpen.
Dit kan ik hebben
In mijn verlofperiode was ik erg ontspannen. Op een gegeven moment wilde ik ook niet meer zoveel doen, nogal
out-of-character. Onderweg naar zwangerschapsfitness keerde ik om, en kreeg het gevoel dat er iets begonnen was. Volgens protocol belden we – net na middernacht – met de verloskundige. Tussen muur en trap ingeklemd bedacht ik dat ik dit wel aankon. Na verloop van tijd wist ik niet meer zo goed wat ik wilde. Toen ben ik in bad gegaan met ‘slechts’ 2 cm ontsluiting. De verloskundige dacht dat het nog wel even zou duren. Gelukkig had ze mij dit niet verteld, hoewel ik wel een vermoeden had toen ik mijn partner hoorde snurken. In eerste instantie was het bad me te heet en zakten de weeën wat weg. Toen we er wat koud water bij hadden gedaan, ging het een stuk sneller.
Met het uitademen van de ‘Ooo’ van ‘open’ ging ik in 2,5 uur naar 8 cm ontsluiting. Ik merkte dat op het moment dat ik de weerstand los liet en me ontspande, de weeën korter en beter te verdragen werden. Weer de gedachte: dit kan ik hebben! Toen ik merkte dat de kraamhulp gebeld werd, wist ik dat het niet lang meer ging duren. Ook dat hielp. Onze dochter was er na een half uurtje persen. Ze kwam op 18 oktober als nummer 33 van de thuis geboren baby’s in de gemeente Wijchen in 2018. Zo weinig mensen durven het dus aan!
Hoewel de bevalling heel intens was, heb ik die niet als pijnlijk ervaren. De omschrijving ‘omgekeerd overgeven’ vind ik treffend. Overgeven is geen pretje, maar ook niet pijnlijk. Eigenlijk was het alleen vervelend als ik ongeduldig werd of weerstand bood. Mijn lichaam wist wat het moest doen, ik hoefde me er alleen maar aan over te geven. In bad heb ik mijn ogen nauwelijks open gedaan, ik was volledig in mijn lichaam. Mijn lichaam weet wat het moet doen, ik hoef me er alleen aan over te geven. Ik kijk ontzettend trots terug op de bevalling, juist omdat ik het helemaal zelf heb gedaan. De regie lag helemaal bij mij en het is nog beter gegaan dan ik had durven hopen.
Arjen oefent compassie Help hem als je wilt
Interview Anne Peters: ‘veerkracht en flexibiliteit, dat is waar zen om draait.’
Meditatie in plaats van Medicatie
Zentuinen studiereis begonnen
Kandinsky ontroert
Angst: een toenemend probleem