Loslaten, een ervaring
Maandag, de maandag na de sesshin. Een indrukwekkende Sesshin in meerdere opzichten. Afzien door hitte en slaapgebrek. Jukai en examenceremonie ter afsluiting, met medezenners, familie en vrienden. Een emotionele boodschap, mijn levensverhaal en mijn belofte aan de wereld. De vele mooie woorden en gelukwensen van familie, vrienden en medezenners.
Robert van Gemert, Zen.nl Bergen op Zoom
De maandag na de sesshin zie ik als een overbruggingsdag. Nog niet werken, maar een beetje uitrusten, lezen en eventueel een beetje schrijven, zoals nu. Een overbrugging tussen sesshin en het ‘normale leven’, dat gaat namelijk weer beginnen. Sterker nog, het komt vol binnen. Mijn vrouw is naar haar werk, mijn jongste dochter Sofie is samen met vriendinnen op weg naar Mallorca en mijn oudste dochter Pepijn zit in de trein naar Utrecht voor haar studie.
Ik weet niet waarom, maar ik leg mijn boek aan de kant en loop naar boven. De deuren van de slaapkamers staan open, en ik loop naar binnen. De enorme bende op de kamers en de herkenbare geuren starten de film over het leven van mijn dochters. Zo klein en kwetsbaar toen ze werden geboren. Zo speels en afhankelijk als baby. Zo nieuwsgierig en aanhankelijk als klein kind en zo eigenwijs en lief als puber. Nu beiden jonge adolescenten die actief hun eigen leven vormgeven. Een leven waarin ik steeds minder een directe rol zal spelen, en dat is goed. Ik word vervuld met een gemixt gevoel van verdriet en geluk. Dit is het leven, dit moment, dit moment komt niet meer terug, dit moment ís het leven.
Ik word mij gewaar van een pijn die ik nog niet eerder heb gevoeld. Een pijn die voor mij niets anders kan betekenen dan loslaten. Deze pijn heb ik niet gevoeld toen mijn jeugd plotseling eindigde met de scheiding van mijn ouders, maar nu voel ik hem wel, de pijn van loslaten. Dit proces van loslaten van mijn dochters brengt mij bij de pijn van het loslaten van mijn ouders. Die pijn heb ik nooit gevoeld, is er niet geweest, maar die voel ik nu, in alle hevigheid. Ik laat de pijn toe en houd er contact mee, puur in het gevoel; het volgen van mijn adem houdt mij bij deze pijn. Het is een soort vreugdevol ervaren van niet eerder gevoelde ‘oude pijn’, een cocktail van verdriet en vreugde.
Het echt doorvoelen van deze oude pijn geeft mij inzicht in de pijn die ik nu voel; dit is nieuwe pijn, pijn die ik niet eerder heb gevoeld. De oude pijn heeft altijd gezorgd voor iets sluimerends op de achtergrond en krijgt nu de gelegenheid om echt door mij te worden gevoeld, ermee contact te maken. De kans die ik nu heb om die oude pijn te voelen en los te laten, een plek te geven, biedt mij de mogelijkheid om het gevoel van NU, het loslaten van mijn dochters, zuiver te voelen, en dat gevoel is een vreugdevol verdrietig gevoel. Ik heb nu in de praktijk geleerd hoe het is om los te laten door puur bij het gevoel te blijven door goed te voelen.
Rients schrijft in zijn boek
Leer voelen wat je wilt voelen dat een ge-uite emotie een gemiste kans op zelfreflectie is; ik kan nu ten minste twee leermomenten benoemen die mij inzicht hebben gegeven in een goed begrip van deze uitspraak. Als ik bovenaan de trap boos was geworden dan had mijn denken de overhand genomen over: kijk nou hoe ze hun kamers achterlaten, is dit nou het effect van onze opvoeding? en meer van dat soort gedachten. De boosheid had mij niet dichter bij mijn oude pijn gebracht, doordat de boosheid mij had verhinderd die te voelen.
In de kamers werd ik overvallen door verdriet en mijn denken had mij kunnen overmannen met gedachten als: wat ga ik ze missen en: kijk nou naar die kinderfoto’s, wat een schatjes. Dit verdriet had ervoor kunnen zorgen dat ik een half uur op de trap had zitten huilen, wat mij weerhouden zou hebben die oude pijn te doorvoelen.
Nu ik anderhalve week later mijn korte verslag nog eens doorlees, zie ik hoe waardevol dit moment was, maar ook hoe moeilijk het is te volharden in het voelen van wat er NU gaande is. De sesshin heeft ertoe bijgedragen dat deze oude pijn aan de oppervlakte kwam, en mijn zazen heeft mij de discipline gegeven om bij het voelen te blijven. Rients schrijft over zijn
bubbels, Ingeborg Bosch over oude pijn en afweer, Jan Geurtz over beknellingen en Joko Beck over bij het voelen blijven; in wezen doen zij alle vier een eigen handreiking over hoe je kunt werken met wat je voelt, bij dat gevoel te blijven en je te realiseren wat NU aan de hand is en wat oud is. Het leven als proces van zelfinzicht en een proces waarmee je dus nooit klaar bent. Ik hoop dat ik met de beschrijving van deze persoonlijke ervaring over loslaten anderen, de lezers, inspireer en motiveer.
De komende
zomersesshin van 22 t/m 28 juli o.l.v. Rients zal gaan over ‘Hoe de Verlichting te bereiken?’
Voor deze sesshin zijn nog enkele plaatsen beschikbaar.
Klik hier voor meer informatie en aanmelding.
De herfstsesshin van 14 t/m 20 oktober o.l.v. Lilian van der vaar zal gaan over ‘Vriendschap als keuze’.
Klik hier voor meer informatie en aanmelding.
Van hernia tot zen
Wat is angst en hoe er mee om te gaan
Ik geloof dat ook kinderen behoefte hebben aan momenten van rust en zelfreflectie
Experiment: Zie alles als een droom
Door zen heb ik ingezien dat het leven draait om de verbindingen die je maakt
Recensie Nexus van Yuval Noah Harari