Zen in Afrika (2)
Het schuurt en het klopt …
In een vorige ZenActueel schreef ik over mijn fietstocht voor Plan in Malawi, en deed ik een oproep voor een financiële bijdrage. Lezers gaven hieraan gehoor. Hen wil ik bedanken voor hun geld en aandacht. Hier geef ik een indruk van hoe het fietsen voor en in Malawi was.
Marleen Cremers, Zen.nl Maastricht
Er was ooit een reclame over een stuk gereedschap: ‘Het klopt en het schuurt’. Dit zinnetje duikt nu steeds op uit mijn onbewuste herinnering. Het geeft goed weer hoe Cycle for Plan Malawi was voor mij: het klopte en het schuurde; het schuurde en het klopte.
Cycle for Plan Malawi komt op mijn pad, en ik ben meteen enthousiast. Fietsen voor ontwikkelingsprojecten van Plan in Malawi. Ik ben pro-fiets, probeer mondiaal bewust te leven, houd van ontdekkingsreizen en heb vragen over wereldwijde structurele armoede en mogelijke oplossingen daarvan. Dat komt allemaal hier samen; het klopt.
Het schuurt ook. Zo heb ik wel enige zorg en gêne over hoe het sponsorbedrag van minimaal vierduizend euro bij elkaar te scharrelen. Aarzeling om mezelf in de kijker te zetten door te bedelen, via brieven, sociale en traditionele media. Ik twijfelde eraan of dit de juiste manier is. Als academisch opgeleide kritische sociaalwetenschapper ken ik de complexiteit van oorzaak en gevolg van de mondiale armoedeproblematiek. Die ga je met een fietstocht niet oplossen. Mitsen en maren genoeg. Maar, gesterkt door mijn
zentraining, besef ik dat dit gedachten zijn, en door deze gedachten laat ik me niet tegenhouden. Op een andere laag weet ik dat dit mijn ding is, en wat mij te doen staat. Ik train, ik vertel, ik zamel in. Met plezier, en met succes. Met hulp van vele anderen, onder wie zenvrienden en lezers van ZenActueel, kom ik op een bedrag van ruim €7000. Ik train en kom steeds gemakkelijker de Limburgse heuvels op. Dat maakt dankbaar, geeft moed en inspiratie.
Op pad – het schuurt
Ook schuurt het wel eens in Malawi. Het fietsen gaat goed. De tocht is lang, het gaat maar door, op en neer, zeven dagen achter elkaar, non-stop. Eten, fietsen, slapen … repeat. Dat is soms afzien, ja. Maar als je
sesshins gehad hebt, kun je veel hebben. Het lastigste is voor mij de groep. Een club van 21 vrouwen en één man, de meesten een stuk jonger dan ik. Dat is in een sesshin dan weer makkelijker: die tachtig deelnemers praten niet.
Dankzij zen weet ik dat juist datgene waar ik last van heb me iets kan leren. Hier kijk ik in een een-en-twintig-voudige spiegel. En ik ervaar de kracht van de groep. Alleen dankzij de groep is dit mogelijk. Ook dat lijkt op een sesshin.
... en het klopt
Op veel momenten klopt het. Het fietsen op zichzelf is al een meditatieve ervaring. Doorgaan als je niet meer kunt – of denkt niet meer te kunnen – en wat je juist dan ervaart. Het beleven van het land door er dwars doorheen te crossen. Omhoog en omlaag, zwevend over glad asfalt, of ploeterend over onverharde wegen vol stenen en gaten. Langs velden, akkers, bossen, plantages, dorpen en steden. Mensen en kinderen komen spontaan, vol ongegeneerd enthousiasme, op ons af. Veel aandacht van kranten en tv, goed voor de zichtbaarheid van het werk van Plan. Ik ervaar het bezoek aan de projecten heel anders dan toen ik erover las. Serieuze medewerkers geven inleidingen, en deelnemers delen hun ervaringen. Indrukwekkende verhalen van meisjes en jonge vrouwen die na hun vroege zwangerschap, dankzij de hulp van het project, weer terug kunnen naar school. De ontmoeting met ‘mijn’ sponsorkind Hanna van twaalf jaar en haar oma. Hanna’s favoriete vakken zijn wiskunde en tekenen, en daarom heb ik een cijfertekening voor haar meegenomen waar ze ijverig mee aan de slag gaat. Ondanks de grote verschillen tussen ons hebben we echt contact. Oma probeert mijn fiets uit, onder grote hilariteit.
Ik zie een arm land, maar ook een land vol mogelijkheden. Kenmerkend voor armoede is dat veel dingen niet of nauwelijks voorhanden zijn. En wat er is, is kleiner dan in Nederland: huisjes, dorpjes, stadjes, akkertjes. Dat maakt het land, ondanks zijn groeiende bevolking, relatief leeg, en daarmee – en ook hier helpt mijn zenperspectief – vol potentie. Vol indrukken keer ik terug. Het klopte.
Van de fietstocht is verslag gedaan via dagelijkse blogs en vlogs, nog te zien via https://www.plannederland.nl/actueel/weblog/volg-malawi-2018
Van hernia tot zen
Wat is angst en hoe er mee om te gaan
Ik geloof dat ook kinderen behoefte hebben aan momenten van rust en zelfreflectie
Experiment: Zie alles als een droom
Door zen heb ik ingezien dat het leven draait om de verbindingen die je maakt
Recensie Nexus van Yuval Noah Harari