Zen na het ongeluk
Roosmarijn
Fietsend op weg naar een feest. Een klap.
Ze schreef over de jaren daarna, over haar hersenletsel, in het blog Rosie-M After the crash. In juni van dit jaar zette ze daar met deze tekst een punt achter.
De boer en zijn vrouwen gaven een cijfer aan hun leven. Voor de één was het een 6,5, voor de ander een krappe 7. Volgens iemand op Twitter waren het maar duffe types. Met iemand die zijn leven geen 8 of hoger waard vindt, is geen lol te beleven. Ik dacht na. Welk cijfer zou ík mijn leven geven?
Ik snapte de vrouwen uit
Boer zoekt vrouw wel. Ze lieten ruimte voor groei. Ruimte voor de liefde. Een groter compliment konden ze hun boer niet geven. Natúúrlijk was hun leven nog geen 10 waard, niet zo lang ze niet wisten of hun liefde wel beantwoord werd. Maar het lag ook aan de vraag. Als ik mijn leven een cijfer moet geven, tel ik de ‘fouten’, de dingen die (nog) ontbreken. In mijn geval een blakende gezondheid, een baan, een man, een gezin. Dan eindig ik ook rond de 7, denk ik zo. Dus stelde ik me een andere vraag: ben je gelukkig? Het antwoord was een volmondig JA. Ik kon zelfs niets bedenken dat mijn gevoel van geluk zou vergroten. Een blakende gezondheid niet, geen baan, geen man, en alsjeblieft geen gezin.
Inmiddels wist ik heus wel dat geluk niet in bezit zit. Geld maakt niet gelukkig. Alle luxe en mogelijkheden van de wereld en je kunt nog steeds door een depressie worden getroffen. Maar door zelf te erváren dat er niets is dat mij gelukkiger kan maken, ging ik het pas echt geloven. Geluk is niet die leuke baan, dat fantastische sociale leven, de perfecte partner. Geluk ligt geheel besloten in de manier waarop je met het leven om kunt gaan. Soms gaat dat makkelijk, soms gaat dat moeilijk.
Meditatie heeft mij geholpen dit zo te kunnen zien. Een van de vele dingen die ik heb geleerd door dagelijks te mediteren, is dat er een duidelijk onderscheid is tussen iets intellectueel begrijpen en iets door ervaring te begrijpen. Er zijn veel concepten die ik rationeel volledig snap, maar pas door iets te voelen, mee te maken, te erváren, wordt het echt duidelijk. Door dagelijks een stapje terug te doen en mijn gedachten en gevoelens van een afstandje te bekijken, leer ik minder heen en weer geslingerd te worden door die gedachten en gevoelens. Ik bén niet mijn gedachte, ik bén niet mijn emotie. Zij bepalen niet langer mijn geluk.
Vandaag is het vijf jaar geleden dat ik werd aangereden. Vijf jaar geleden dat mijn leven zo ingrijpend veranderde. Inmiddels geniet ik van mijn nieuwe leven. Ook mijn nieuwe leven kent moeilijke momenten, verdrietige periodes, tegenslag. Zoals ieder leven. De confrontatie met mijn oude leven blijft moeilijk. Maar desgevraagd zou ik het geloof ik niet meer terug willen.
In de vijf jaar na 2012 toen het ongeluk plaatsvond heb ik van veel afscheid moeten nemen, maar ook veel herwonnen. Ik heb dingen afgesloten, maar ben ook weer gaan opbouwen. En ik ben gelukkig.
In Memoriam: Ton Lathouwers
Arjen oefent compassie Help hem als je wilt
Interview Anne Peters: ‘veerkracht en flexibiliteit, dat is waar zen om draait.’
Meditatie in plaats van Medicatie
Zentuinen studiereis begonnen
Kandinsky ontroert