Op retreat in Sri Lanka

Ilse Roos, Zen.nl Rotterdam. Vorige maand ben ik tijdens mijn rondreis vijf nachten verbleven in het Nilambe Meditation Retreat in Sri Lanka. Met gezonde tegenzin (‘waarom wou ik dit? Ik kan ook naar het strand. Ik heb nu al honger’) kwam ik na twee uur TucTuc-gehobbel aan in een prachtige tuin met een aantal eenvoudige gebouwen. Zonnetje erop, dus ik dacht, ‘misschien valt het allemaal wel mee’. Na wat formaliteiten kreeg ik een deken, lakens en een kaars, werd ik naar een Kuti (hutje voor stilte en meditatie) geleid. Mijn matras en klamboe zagen eruit alsof deze afstammen uit de tijd van de Buddha zelf, maar Verlichting bereik je niet in een All-Inclusive resort, dus ‘kampeermodus-aan’. De groep bestond uit twintig mensen vanuit de hele wereld en na een kort voorstelrondje, werd stilte in acht genomen. In Nilambe begint een dag om 04.45 en eindigt om 21.00. In het dagrooster is zes uur gereserveerd voor (overwegend zit-)meditatie. Verdere tijd gaat op aan lessen van de leraar Upul Nishantha Gamage, werken, drie eenvoudige vegetarische maaltijden, rustpauze, chanting en lichamelijke oefening.

‘Op de dag voor vertrek merk ik op hoeveel ruimte er is ontstaan tussen mezelf en mijn gedachten.’

De eerste dagen klaag ik – in mezelf - over verveling, rugpijn en het tergend langzame spreektempo van de leraar tijdens de lessen. Ik twijfel of ik het allemaal wel goed doe, maar neem regelmatig de binnenbocht. Zo doe ik tegen het advies in een slaapje tussen de middag, kort ik de zelfstandige beoefening creatief in en snack ik stiekem hawaii-kaakjes op mijn kamer. Op dag drie zie ik dat dit een patroon is wat in mijn normale leven ook voorkomt. In mijn hoofd stel ik continu hoge eisen, terwijl ik mezelf ondertussen saboteer. Ik noteer dit als mijn eerste bubbel.

Op dag vier prik ik grote bubbels door, waaronder de weerstand tegen het zitten. Dit geeft weer ruimte. Ik voel me fysiek steeds beter bij de structuur, het vroege opstaan en het gezonde eten. Ik merk op aan hoeveel ‘neplicht’ ik mezelf thuis blootstel in de avond. Dit saboteert mijn slaappatroon. In Nilambe wordt vanaf zeven uur het licht gedimd. Zonder moeite val ik nog voor negen uur in slaap, waardoor kwart voor vijf opstaan geen drama is. Weer een inzicht.

Op de dag voor vertrek merk ik op hoeveel ruimte er is ontstaan tussen mezelf en mijn gedachten. Dit geeft een gevoel van rust en controle. Ik kijk uit naar de gezamenlijke meditaties. De momenten voordat de zon opkomt waardeer ik het meest. Alhoewel ik nog steeds aftel naar het einde (en alleszins enthousiast ben over spinnen, bloedzuigers en de middeleeuwse huisvesting), ben ik toch gehecht geraakt aan de lange meditaties, de eenvoud en de stilte…

Ik vertrek dag zes met een gevoel van dankbaarheid, compassie en ‘kom maar op met die wereld!’. Om een medecursist te quoten: ‘ik ben even gestopt met het bestuderen van de landkaart, maar ben zelf de weg gaan bewandelen.’ Mijn retreat vond ik niet makkelijk, maar de lessen en inzichten die het me opgeleverd heeft, waren het zeker waard. Benieuwd naar een retraite? Klik hier.

Uitzicht op de tuin van het retraitecentrum