Column
Aandacht en kwetsbaarheid
Ze zit op een bankje met glunderende ogen. Er staat een grote rugzak naast haar op de grond en in haar hand heeft ze een boterham waar ze zo nu en dan genietend een hapje van neemt. Iets in haar verschijning maakt dat ik toenadering wil zoeken. Ik stap op haar af en we beginnen een gesprek over de prachtige omgeving. We blijken de liefde voor lange wandelingen te delen en praten over de Nijmeegse Vierdaagse die zij al achttien keer heeft uitgelopen.
Dan neemt ons gesprek een onverwachte wending als ik zie dat ze emotioneel wordt door een herinnering. Met een droeve blik in haar ogen vraagt ze of ze een ingrijpende gebeurtenis met mij mag delen. Ik bied haar een kopje thee aan als we gaan zitten op het bankje onder de oude eikenboom. Ik luister aandachtig en, al is ze een vreemde voor mij, niets aan haar verhaal klinkt vreemd voor mij. Ik herken de pijn, het verdriet, de onzekerheid en de angst die haar achtervolgt na de traumatische gebeurtenis die ze beschrijft. Ik herken de grillen van de geest, de willekeurige herinneringen die aan elkaar worden geregen tot een ketting zonder einde. Terwijl haar tranen langzaam over haar gezicht glijden, kijkt ze me indringend aan. Ik zie hoe ze worstelt met de pijn en bewonder haar moed om haar verdriet te delen. En zij bewondert mij om de onverdeelde aandacht die ik haar kan schenken.
Als ik later naar mijn tent loop, denk ik aan haar openheid en kwetsbaarheid. Ik verwonder me over het feit dat ik zonder moeite liefdevolle aandacht kon schenken aan een vreemdeling. Het resoneert met mijn verlangen om liefdevoller in contact te staan met mijn eigen gevoelswereld. Als ik ga mediteren, voel ik een spanning in mijn middenrif ontstaan. Mijn eigen trauma, het sterfbed van mijn vader, komt als een grote bubbel naar boven. Ik voel de pijn en het verdriet opkomen, die deze herinnering in mij oproept en probeer de herinnering terug te duwen naar mijn onderbewustzijn. Waar is mijn liefdevolle aandacht nu gebleven?
Waarom lukt het niet om mijn eigen ‘moeilijke’ emoties met diezelfde liefdevolle aandacht te benaderen? Het duurt niet lang voor het antwoord zich aandient in de vorm van een andere, hardnekkige bubbel. Een die zijn oorsprong vindt in mijn vroege jeugd.
Bij elke meditatie doe ik zo weer een nieuwe ontdekking. Beetje bij beetje ontdek ik een structuur, waardoor de ketting van aaneengeregen gedachtekronkels niet meer oneindig is, maar een begin en een einde krijgt.
Marleen Noordergraaf
Interview zenleraar Walter Jacobs
Van hernia tot zen
Wat is angst en hoe er mee om te gaan
Ik geloof dat ook kinderen behoefte hebben aan momenten van rust en zelfreflectie
Experiment: Zie alles als een droom
Door zen heb ik ingezien dat het leven draait om de verbindingen die je maakt