Verlicht communiceren in de trein



Olga, Zenleraar in Opleiding. Het is druk in de trein, ik zie nog een vrije zitplaats en plof neer. De jongeman naast mij met opgeschoren haar, staartje, dopjes in zijn oren kijkt niet op. Hij zit in zichzelf gekeerd op zijn mobieltje te staren.

Ik bots met mijn schoenen tegen iets aan onder de bank. Ik kijk en zie een grote kist. De jongeman ziet mij kijken. Op hetzelfde moment vraag ik hem of daar gereedschap in zit. Hij doet zijn 'oortjes' uit en vertelt dat hij met zijn kist naar een cursus meubelmaken in gaat. Ik reageer positief verrast, want ik vind het een goede ontwikkeling dat het echte ambachtswerk weer gewaardeerd gaat worden. Ik vraag door en we raken gezellig aan de praat.

Hij zit in het 2e jaar en zoekt nu een stageplek, wat niet meevalt! Piet Hein Eek....nee daar had hij nog nooit van gehoord. We kijken samen op zijn mobiel en zoeken op internet de bekende timmerman op. Maar nee..het is niet zijn stijl, mijn jonge vriend is bezig met het fijnere handwerk op de draaibank. Het is even stil tussen ons. Hij vraagt waar ik naar toe ga en ik vertel kort over de opleiding bij zen.nl. Interessant vindt hij. We zijn bij het station en hij moet eruit.

Ik sta op, hij neemt zijn kist mee en groet mij vriendelijk. Door het raam zie ik hem op het perron weglopen en toen.. draaide hij zich om en wuifde mij vrolijk lachend nog even toe en ik zwaaide terug...

Zal hij zich nu net zo licht en blij hebben gevoeld als ik? De openheid die ontstond tussen een jonge vreemdeling en mij, waarin alle denkbare barriéres(bubbels) er niet zijn, er niet toe doen(leeftijd, cultuur enz.) wat is dat toch bevrijdend!

Dit is een zen moment voor mij.. De stilte in de trein, het geluid van de wielen op de rails en ons gedempt gesprek. Er was alleen maar dit! Mijn kopje was leeg, zijn verhaal kon erin.. Ik geniet nog na en laat het weer los!!