Verliezer pakt de hoofdprijs
Ineke Verkuijl,
Zen.nl Breda.
Wat leuk, dacht ik, toen ik de
ZenActueel van 27 december 2015 las; een kleurplaat. Sterker nog, het bleek een heuse kleurwedstrijd te zijn! Al snel had ik een printje gemaakt. Nu ik van een operatie herstellende was, vond ik dit een heel leuk tijdverdrijf. Dagelijks genoot ik van mijn half uurtje of soms langer minuscuul en aandachtig kleuren. Iedere dag zag ik de plaat mooier worden.
En ik was er trots op dat dit uit mijn pas gekregen kleurpotloden vloeide. Ik kreeg ze met Sinterklaas van mijn zonen en hun vriendinnen. Ik geloof niet dat ik eerder zoiets moois had gemaakt. Misschien zou dit zelfs wel de winnende kleurplaat kunnen worden! Er zouden natuurlijk nóg mooiere kleurplaten zijn, maar hier wilde ik toch wel heel graag mee voor de dag komen.
'Er is een winnaar gekozen'
De deadline kwam in zicht en ik leverde de kleurplaat in bij mijn zenleraar. Hij zou het doorsturen naar Nijmegen, alwaar de jury haar keuze zou maken. Tot mijn grote verrassing ontving ik van mijn leraar een mooi wierookschaaltje. Echt mooi! Gewonnen van de inzendingen te Breda. Ik was heel benieuwd of ik landelijk ook iets zou gaan horen.
Toen de vierde week van januari verstreken was, informeerde ik bij de ZenActueel-redactie of er al iets bekend was met betrekking tot de kleurplaten. 'Er is een winnaar gekozen', liet de redactie me weten. Ik werd nu toch wel erg nieuwsgierig en op zondag 14 februari klikte ik
de ZenActueel open. Bij het zien van de winnende kleurplaat, niet de mijne, viel een diepe teleurstelling vermengd met frustratie als een loden deken over me heen. Ik was in alle staten! 'Wat zit daar voor jury…?' 'Vast een lekker jong ding…' 'Niet sexy om een vijftiger de overwinning te gunnen…' Vele andere afleidende gedachten zal ik jullie besparen.
De deur dichtslaan
Bij de laatste blik in de spiegel voor het slapen gaan kwamen de tranen. 'Daar hebben we zielige Ineke weer', liet ik het gekwetste meisje in mij weten. 'Vindt zichzelf zeker weer de beste en kan niet tegen haar verlies…'
De volgende ochtend zat ik weer als gewoon om zes uur in de ochtend te mediteren. Ik realiseerde me dat het weer rustig was in mij. Ik nam waar hoe hard ik was voor het gekwetste meisje en voor mijn directe omgeving en, in mijn gedachtenwereld, voor tal van anderen. Ik besloot het gekwetste meisje te helpen, alsof ik haar moeder was. Dat betekende nu niet weglopen, de deur dichtslaan en ergens anders opnieuw beginnen. Iets dat ik in het verleden meer dan eens heb gedaan.
Want dát patroon kende ik ondertussen goed: van ervaringen in mijn vroege jeugd tot meer recente ervaringen in leven en werk. De Zen.nl-deur met een knal achter me dicht gooien? Daar zou ik vooral mezelf mee hebben. Ik besefte de noodzaak tot nader onderzoek. Eigenlijk, zoals een moeder dat zou doen voor haar in tranen zijnde kind.
Sommige 'fouten' zijn niet fout
Ik informeerde bij de redactie naar mijn kleurplaat. Of die teruggestuurd kon worden, want ik zou die wellicht goed kunnen gebruiken voor in mijn essay voor
het zenlerarenexamen. De redactie stuurde me een foto van alle kleurplaten en wat schetste mijn verbazing? Hij zat er niet bij… Ai… zou mijn leraar vergeten zijn de kleurplaat door te sturen naar de redactie? Ja, ook aan hem heb ik een paar gedachten gehad die ik liever niet nader specificeer.
Maar ik realiseerde me dat ik de menselijke fouten moest ondergaan en dat sommige 'fouten' niet eens fouten zijn. Margit Irgang schrijft in haar boek
Dit ene moment over gelatenheid, iets 'laten zijn': we staan de situatie toe om te zijn zoals ze is en we bemoeien ons er niet mee, niet eens door haar te dulden. We laten ook een ander zijn zoals hij is en proberen hem niet te veranderen. Uit bovenstaande is te lezen dat ik er nog niet ben, maar ik ben wel op weg ernaartoe. Irgang:
Als we gelaten zijn, mag het proces van het leven zich ontwikkelen zonder dat we onophoudelijk te onzen gunste ingrijpen. Degene die gelaten is, heeft de onbestendigheid van al het zijnde geaccepteerd; hij of zij wordt door winst noch verlies uit zijn baan geworpen.
Met Irgang kan ik onderstrepen dat dit voor mij een nogal moeilijke oefening is. Want ik ging duidelijk voor de winst; ik was er trots op er weer een keer toe te doen. Ben ik dan met al mijn oefenen niets wijzer geworden? Toch wel iets wijzer: de persoonlijke ontwikkeling die ik doormaakte in het doorzien van terugkerende patronen: het 'hoger stellen' van het zoeken naar erkenning in plaats van vertrouwen hebben in mijn persoonlijke ontwikkeling 'in dit ene moment'. En dat is voor deze 'verliezer' misschien wel de mooiste hoofdprijs!
De redactie heeft, gezien de hoge kwaliteit van Ineke haar kleurplaat en het mooie artikel waartoe de kleurplaat heeft geïnspireerd, besloten haar alsnog de (gedeelde) eerste prijs toe te kennen.
Lees in deze ZenActueel ook:
Like ons op facebook