De bel van het moeten
Judith Clement,
Zen.nl Rotterdam. In de overgang van de ene baan naar de andere zat ik in een tijdklem: druk in het afronden, druk in het opstarten. Woensdagavond rond zevenen thuiskomen, in haast eten en dan ook nog naar zen moeten. Het moeten begon me tegen te staan. En dus… ging ik niet naar de zendo, want dat is juist meditatie: uit eigen vrije wil – zo bedacht ik me dat.
En vervolgens voelde ik me schuldig, ook weer zo’n ding. Ik ging dus e-mails sturen naar Hanneke, mijn leraar, met allerlei redenen en excuses. Maar ik hoorde niets terug. Waarom hoor ik niks? Ik draaide vast in mijn eigen gedachten. Een herkenbaar patroon in mijn leven, het eindeloos reflecteren op mezelf, mijn gedrag én gedachten, terwijl de ander zich van geen kwaad bewust is. Het is een vastzittend patroon en heeft me mijn leven lang al behoorlijk bezig gehouden.
Door al dit innerlijke gedoe bleef ik standvastig in mijn weigering om naar de zendo te móeten. Thuis, zittend op mijn kussen, is goed genoeg. Ondertussen las ik in
het boek van Margrit Irgang over eenvoudige dingen: gewoon zitten, de rol van de leraar, concentratie en het vertrouwen in de oefening op weg naar kunstenaarschap in het leven.
Na een paar weken nog niks gehoord te hebben van mijn leraar, viel plotseling het kwartje. Doordat ik de focus verlegde van de vraag naar ‘waarom zou ik moeten?’ naar ‘wat is het dat mij tegen houdt?’ ontdekte ik dat ik mezelf door het zoeken naar allerlei verklaringen vaak tegenhield. Ik ontdekte dat minder denken, minder met verklaringen bezig zijn en gewoon doen, veel meer positieve energie gaf. Gaan zonder moeten, zonder vragen, zonder antwoorden.
En zo ging ik opnieuw naar de les en Hanneke zei ‘ik wist dat je weer zou komen’ en zo bleek het gewoon te zijn. Mijn e-mails bleken door e-mail problemen niet te zijn aangekomen, maar ook dat moest gewoon zo zijn.
Lees in deze ZenActueel ook:
