Wind, stengel en ik

Sebastiaan, Zen.nl Den Haag. ‘Wat doet een jongeman van 27 jaar hier?’ zie ik een gemêleerd gezelschap denken bij het begin van de zenweek in de Sint Willibrords Abdij te Doetinchem. De eerste twee dagen zijn een ramp. Ik wil alleen maar naar huis. ‘Waarom ben ik hier?’ ‘Wat wil ik bereiken?’ Het word niet rustiger in mijn hoofd, ik word me hooguit bewuster van de onrust van gedachte op gedachte. Antwoorden komen er niet, alleen maar meer vragen. Toch houd ik vol en blijf ik zitten. Ik wil niet doorgaan, maar ook niet opgeven. Het enige wat mij deze dagen op de been houd zijn de vegetarische maaltijden. In rust en met aandacht eten is een nieuwe ervaring. Er is geen afleiding en ik proef het eten werkelijk, dat is genieten.



Je moet er echt voor gaan
Elke dag is er persoonlijk onderhoud met de zenleraar. Raoul vraagt hoe het gaat. Ik vertel over de pijn en de onrust, dat ik eigenlijk het liefst naar huis zou willen. ‘Ongeacht waar je bent, je moet er echt voor gaan’, zegt Raoul. ‘Zorg ervoor dat je niet de laatste bent, maar steeds als eerste aanwezig bent voor de meditaties en wandelingen.’ Dit is het mentale aspect, maar ook fysiek krijg ik tips. ‘Zorg voor een rechte rug, dit gaat makkelijker als je je bekken iets naar voren kantelt. Als je pijn voelt, verplaats je dan in de pijn. Ervaar en accepteer het en het gaat vanzelf weg. In de oog van de orkaan is het vaak rustig.’
Vanaf dat moment gaat het mediteren veel beter. Het kost me minder moeite om stil te zitten en naarmate de week vordert wordt het steeds rustiger in mijn hoofd. Op een middag mediteren we buiten. De zon schijnt volop en er is een lekker windje. Tijdens de meditatie valt mijn oog op een stengel. De stengel waait in de wind. Ik blijf focussen op de stengel, hoe deze meebeweegt met de wind. Het raakt iets in mij, maar ik kan het niet benoemen. Ik ervaar een enorme rust en fascinatie voor de eenheid wind, stengel en ik.

ZenActueel TV
gemist?

Door de ramp met zen

Saskia de Boer, Zen.nl Haarlem. Wat heb je aan zen als je, samen met je lief, in Kathmandu aankomt op zaterdag 25 april, 11.57 uur lokale tijd, en de aarde begint te schuiven? Rond dit middaguur beleeft Nepal de grote aardbeving. 7.8 op de schaal van Richter. Nepal in puin en bijna 10.000 doden zijn er te betreuren. Wij bevinden ons op dat moment in de aankomsthal van de luchthaven van de hoofdstad. De beving begint met een enorme klap, de elektriciteit valt uit en het wordt donker. Het geluid van een reusachtige grommende leeuw onder de grond.
En dan schudt de aankomsthal letterlijk op zijn grondvesten. Alles wat solide lijkt, blijkt dat niet te zijn: stukken vallen uit het plafond, de vloer lijkt op het dek van een schip in zwaar weer en de muren bewegen. Gillende mensen die hun evenwicht proberen te bewaren. We zoeken de uitgang, het licht. Kathmandu blijkt 1 meter en 65 centimeter naar het zuiden te zijn opgeschoven en de stad ligt 1 meter en 26 centimeter hoger dan voordien. Een verbijsterende ervaring. Wat heb je op zo’n moment aan je zen? Aan de ene kant heel weinig en aan de andere kant toch ook heel veel.



Weinig omdat zen je op het moment van de beving letterlijk geen houvast geeft. De entourage werkt ook niet mee: geen stille zendo maar een luidruchtige chaos. Geen zenkussen maar een doorgezakte stoel in een oude bus. Geen wijze woorden van de zenleraar maar een gids die met veel kunst- en vliegwerk de repatriëring voor elkaar probeert te krijgen.
Veel in die zin dat je ademhalingstechniek (drie jaar oefenen!) de basis is om de dag en vooral de nacht door te komen. Het is een klein wonder: het simpel tellen van de uitademing brengt rust en meer overzicht.
Aan het einde van de zaterdagmiddag is het nog steeds te gevaarlijk om naar ons hotel te gaan. Zo bivakkeren we, met onze reisgenoten, uiteindelijk drie dagen en nachten in de bus op de parkeerplaats van de luchthaven. Het stellen van doelen wordt in deze situatie heel basaal. Hoe kom ik hier weg? Hoe krijg ik mijn bagage terug? Waar kan ik eten en water kopen? Waar kan ik mijn mobiel opladen?
In het hart van de internationale ramp is het leven niet opwindend maar haast eentonig. Wachten… heel veel wachten. De sesshin van dit voorjaar blijkt een goede training om het afzien te structureren. De langzame kinhin is daarbij de oefening. Ten eerste om letterlijk de aarde onder je voeten te voelen. Ook al is het asfalt gescheurd en wordt dat erger door de vele naschokken. Ten tweede om in de chaos en hectiek een eigen ritme te ontwikkelen. Je niet omver te laten blazen door het natuurgeweld en de hordes mensen die, net als wij, de luchthaven als vluchtplaats zien, in afwachting van vertrek.
Wat een tweede huwelijksreis moest worden van een paar weken, is terugbracht tot een eindeloos weekend op het vliegveld van Kathmandu. Ons huwelijk is ‘shockproof’, grappen we na terugkomst in Nederland. Naast meditatietechnieken zijn ook relativering en humor zaken die ons in deze bizarre situatie op de been hebben gehouden.

Voorjaarsesshin 2015 geëvalueerd

Niet iedere sesshin wordt even uitgebreid geëvalueerd, maar zeker eens per jaar wordt dat wel gedaan. Zo ook de voorjaarsesshin waarover we al eerder inhoudelijk verslag deden in de ZenActueel van 29 mei jl. De gerapporteerde effecten van een week zenmeditatie mogen wel haast indrukwekkend worden genoemd. Het is niet voor niets dat veel mensen die een keer op sesshin geweest zijn regelmatig terug komen.
Niet alleen in de grafisch weergegeven percentages, maar ook in de verbale omschrijving van de effecten komt dit positieve gevoel tot uiting. Hier twee voorbeelden van de deelnemers: Wat me het meest opvalt is de rust: meer ruimte om te luisteren naar iemand anders, minder haast en tijdens mijn werk het besef hoe enorm veel je eigenlijk kunt doen in bijvoorbeeld een kwartier tijd. Door betere focus is de kwaliteit van de tijd is toegenomen.
Fantastische sesshin. Voelt als soort balsem voor de geest. Opvallend deze keer dat de familie merkte dat ik veel meer ruimte had en liever was (terwijl ik me zelf al best empathisch vind) en dat mijn professionele omgeving me scherper en duidelijker noemt. Kortom: ik ben super blij en voel me een zeer rijk en begunstigd mens dat ik dit kan en mag doen het liefst zou ik 4x per jaar dit doen! Ik vind dat al mijn collega artsen hiermee kennis zouden moeten maken.

Osho
Aan het einde van deze sesshin is natuurlijk de traditionele sesshinfoto gemaakt. Voor de kijker zit rechts naast onze zenmeester Raoul Destrée van Zen.nl Den Haag. Vijfentwintig jaar geleden werkten Rients en Raoul al samen en gaf Raoul zijn eerste zencursussen in een mooie werfkelder in Utrecht. Daar werd de basis van Zen.nl gelegd. Raoul geeft inmiddels al jaren leiding aan Zen.nl Den Haag en behalve dat hij cursussen en retraites geeft, leidt hij er ook een aantal nieuwe zenleraren op. Aan het einde van de sesshin werd Raoul in de Zen.nl-traditie tot Osho gewijd. Verder deden aan het einde van deze sesshin zes zioppers examen als zenleraar.
Bij de evaluatie werden de sfeer tijdens de sesshin, de inleidingen en het individueel onderhoud allemaal beoordeeld met een 8,8 en ook het eten scoorde goed met een 8,5. De kok en het overige personeel van het hotel is inmiddels helemaal ingesteld op het sesshin programma en waar ze een jaar geleden nog een 7,5 kregen was, kregen ze nu een volle punt hoger. Ze kregen tijdens het feestontbijt na afloop van de sesshin dan ook een welverdiende staande ovatie van de groep.

Tweet

Like ons op facebook

Waartoe inspireert
ZENMONKEY jou deze week?
Post it on Facebook!

Uit de Zen.nl-Facebookgroep

Sinds kort zijn er nieuwe Zen.nl-postzegels verkrijgbaar bij de Zen.nl Winkel.
Op de postzegel een afbeelding van Kanzeon, de godin van het mededogen. In haar vele handen houdt Kanzeon allerlei verschillende werktuigen, symbool voor de vele verschillende manieren waarop Kanzeon het lijden in de wereld verlicht.